zaterdag 28 oktober 2017

De berg


Hoge pieken, diepe dalen.
Een zware klim, een nog zwaardere afdaling.



Of ben ik toch de berg, die onveranderd is en zich niet laat beïnvloeden door de weersomstandigheden? 

dinsdag 24 oktober 2017

Lotus

Ze was met haar zevenentachtig jaar de oudste deelneemster aan het yogaweekend. We merkten er niet zoveel van, behalve dat ze niet deelnam aan de yogalessen en soms wat steun nodig had van haar rollator. Ze was minstens zo snedig in haar opmerkingen als de rest van de groep en we moesten haar vooral bij haar voornaam noemen.

Ze had een bewogen leven gehad, met twee huwelijken van elk vijfendertig jaar. Het eerste had ze zelf beëindigd. Aan het tweede, veel betere, huwelijk was kortgeleden door de dood een einde gemaakt. 


Ze droeg nog meer doden met zich mee. Veel meer. 

Aan het begin van de oorlog was haar vader weggevoerd.
Haar moeder, zusjes en zijzelf moesten onderduiken, elk op een ander adres op de Veluwe.
De rest van de familie van zowel moeders als vaders zijde was omgebracht, op een oudoom en zijn vrouw na, die in Amerika woonden. Het was dankzij hen dat ze er goed gekleed bijliepen na de oorlog, en dat ze nu nog foto's had van de familie van haar vader.

Elke ochtend als ze onder de douche stond moest ze aan haar familie denken.

Bij de volgende yogales vormden we met onze handen een lotusbloem, symbool van de eeuwige vernieuwing van het leven.

woensdag 18 oktober 2017

Verkruimelde tijd


Ik word wakker met een behoorlijke pijn in mijn monnikskapspier. Maar het is nog lekker vroeg en ik ben redelijk uitgeslapen. Dus zie ik alle kansen voor een wonderochtend: dat fijne maar ook best wel akelige boek uitlezen, een uur ongestoord tekenen, een stukje schrijven en ondertussen een wasje draaien. Het zal mijn spierpijn vast verlichten.


Toch eerst maar naar beneden om de kat van zijn ontbijt te voorzien, thee te zetten en mijn boterhammetjes voor kantoor te smeren. Ondertussen kijk ik op mijn telefoon en reageer ik op een berichtje van de vorige avond. Ik probeer een foto te versturen, maar mijn opslagruimte is propjevol. Ik begin foto's te verwijderen. Een voor een, stuk voor stuk.
De enigszins in het water gevallen vakantie komt voorbij. Verschillende uitstapjes met vader naar musea. De Zweedse kookworkshop. De kat in fotogenieke poses.

Als ik opkijk is er een uur verstreken. Een uur!
Mijn kostbare tijd, verkruimeld in een digitale dimensie.

zaterdag 14 oktober 2017

Marienkäfer

Na de wandeling stoppen we nog even bij het Reichswald Forest War Cemetery.

Zevenduizend
Zeshonderd
Vierenvijftig

graven worden gemarkeerd door witte stenen. 
Voornamelijk Britten, want de begraafplaats is in opdracht van het Gemenebest aangelegd. De jongens die er liggen waren negentien, twintig, eenentwintig jaar jong toen ze in Duitsland het leven lieten.
Als we in het koepelgebouwtje het register bekijken, zien we dat er honderden lieveheersbeestjes rondvliegen en tegen de muren en het plafond zitten geplakt.
Op de begraafplaats blijven ze ons omcirkelen. Ze gaan met ons mee tot in de auto.


Marienkäfer, het symbool voor spirituele verlichting, dood en wedergeboorte.
Maar ook het symbool voor zinloos geweld.

zondag 8 oktober 2017

Lakkie


We waren allemaal bang voor Lakkie, de hond van nummer 13. Hij kreeg zijn eten op de stoep bij de voordeur in een grijsgewolkt emaillen schaaltje. Je moest het dan niet wagen om langs hem heen te lopen.
We wisten altijd precies wat het gezin gegeten had die avond, want Lakkie kreeg de restjes. Aardappels, sperziebonen, misschien een stukje vlees.



Op de reünie van de straat -die vijftig jaar bestond- was, heel verrassend, ook een van de dochters van nummer 13 aanwezig. Zij bevestigde wat ik sinds kort vermoedde: het arme beest heette helemaal geen Lakkie.

De Engelse taal was in de jaren zeventig blijkbaar nog geen gemeengoed. Wisten wij veel: Lucky was de naam van de hond waar iedereen voor omliep.

donderdag 5 oktober 2017

Verborgen verleden

Ik duik in de familiegeschiedenis. Er zijn verhalen over een suikerbakker, een lijstenmaker, een likeurstokersknecht en een kastenmaker. Al wordt er ook over een kistenmaker gesproken. 


De oudste stamvader vind ik in een klein plaatsje in Duitsland, vlak bij het Teutoburgerwald. Het oudste jaartal dat ik tegenkom is 1775, maar dan duizelt het mij al. Belastingschulden, pestepidemieën, kindertjes die niet ouder werden dan een paar maanden. Voordat de proefperiode van de genealogiesite verloopt verwijder ik mijn account.

Ik houd het voorlopig bij het leven van vader, dat is bijzonder genoeg. Zesentachtig jaar geschiedenis draagt hij mee. En een ijzeren geheugen. Ik schrijf en schrap. Orden en herorden. Wat een rijkdom om dit te mogen vastleggen.