zaterdag 27 april 2019

Groen

'Een vriendin van mij volgt het groene dieet,' zei collega B. terwijl we ons verlekkerden aan de mega slagroomtaart die voor ons stond. Na het dieptepunt van de week ervoor was het fijn dat er nu iets te vieren viel op de redactie.

De taart was kakelvers en overheerlijk.

Daarna kwam de suikerdip, en het besef dat er nu toch iets moest gebeuren met de winterkilo's. Ik kreeg diverse linkjes doorgestuurd van B. en bedacht dat ik de volgende dag maar meteen moest aanvangen met het groene dieet.

Het was even wennen om de dag te starten met een bowl vol spinazie, sperziebonen en veldsla. Vriend M. was wonderlijk genoeg meteen aangehaakt en had zonder morren zijn boterhammen met bebogeen ingeruild. Gelukkig vielen olijfolie en limoen ook onder de goedgekeurde groenten en fruit, zodat er nog iets van een dressing kon worden bereid. 
Na het ontbijt reed ik linea recta naar de supermarkt om de voorraad groen aan te vullen en met een achterbak vol avocado's, Granny Smiths, peren en kiwi's kwam ik op mijn werk aan.



De volgende ochtend sneed ik in mijn vinger bij het verwijderen van de avocadopit. Het bloedrood vormde een fraai contrast met al het groen op de snijplank.

In de auto, bijna gearriveerd op mijn werk, realiseerde ik mij dat ik de voor de lunch bereide salade in de koelkast had laten staan.



zaterdag 20 april 2019


Baltische ziel

Na een werkweek zoals ik hem nog nooit had meegemaakt, waarin spanningen hoog opliepen en we van dichtbij moesten ervaren hoe de belangrijkste schakel in de productieketen failliet ging, kon ik niet heel veel prikkels meer hebben.

Geen televisie, geen radio, zelfs geen zelfgeselecteerde podcast.
Stilte is fijn, soms is muziek nog fijner.

Om mij voor te bereiden op onze reis naar de Baltische staten luister ik naar Estische, Letse en Litouwse componisten. Arvo Pärt, Peteris Vasks, Ciurlionis. Jan Brokken vertelt in zijn Baltische zielen het levensverhaal van de Letse violist Gidon Kremer en ik neem en passant ook de Russen mee. Ik luister naar de indringende vioolklanken van Preghiera en hoor moeder in gedachten de naam van Rachmaninov uitspreken.

Ik teken, ik schilder. Er zijn geen gedachten, er is geen innerlijke criticus die me vertelt dat het niets wordt. Ik plak, scheur en leg laag op laag. Pak de materialen die in mijn buurt liggen om mijn compositie te voltooien en realiseer mij dan dat Preghiera gebed betekent.