Voddenkleedje

In elk Zweeds huis waar we verbleven liggen ze op de vloer: trasmattor, oftewel voddenkleedjes. Ontstaan in de tijd dat de vodden niet meer nodig waren voor de papierindustrie, omdat men overging op houtpulp.
Er moest toch iets gedaan worden met de oude jurkjes, overhemden en lakens. De stof werd in repen geknipt en aan elkaar genaaid tot kleden en kleedjes die de tocht tegenhielden en warmer waren dan de koude houten vloer.

Tegenwoordig zijn de antieke kleden een godsvermogen waard. En worden er kleden geweven en geknoopt van nieuwe stof.

Ik kijk naar de foto's van de kleedjes waar ik de afgelopen jaren over liep. De stof verwassen, bijna kleurloos. Wie droeg de overhemden waarvan de stof afkomstig is? Wie sliep er onder de vale lakens, vol gaten en scheuren?

Ik droom nog even verder, met mijn voeten op een trasmatta van Ikea. Er moet iets te wensen overblijven.

Timon

Twee jaar geleden stond het al bovenaan zijn verjaardagslijstje: een kameleon. En hij bedoelde geen speelgoedbeest, want zoon X. zou 25 worden. Het moest een echte zijn, zoals we ze kennen uit Artis.

Ik was pertinent tegen: laat kameleons lekker op Madagaskar rondscharrelen, daar waar ze hun natuurlijke habitat hebben. Ik kocht een paar schoenen voor hem.

Het verlangen bleef, werd sterker en drie maanden geleden was het zover:  panterkameleon Timon deed zijn intrede. Ik riep nog dat ik niet voor hem zou zorgen als ze met vakantie gingen, maar een week of wat erna waren we toch de sjaak. 

Timon zat niet zo lekker in zijn vel, wilde niet eten en werd zichtbaar magerder terwijl zoonlief en zijn vriendin onwetend in de zon lagen. Gelukkig ontpopte M. zich tot een bevlogen kameleonfluisteraar. Bleef avondenlang naast het terrarium zitten, schotelde hem levende krekels en moriowormen voor, en besproeide hem met warm water. Van koud water kon hij immers verkouden worden.

Na overleg met de Canarische Eilanden ging M. toch maar met het beestje in een Curver-bakje naar de dierenarts. Samen met X.'s eveneens bezorgde vriend R., die overdag was belast met de zorg. De dierenarts in kwestie had vermoedelijk nog nooit een kameleon in het echt gezien, maar kreeg er desondanks onder dwang een krekel in.

Het baasje kwam weer thuis, Timon knapte op en groeide zichtbaar. 

Toen X. vorige week vanaf zijn werk belde dat hij vergeten was de UV- en warmtelamp aan te zetten vond ik het geen enkel probleem op de fiets te stappen en de honneurs waar te nemen. Ik raakte bijna vertederd toen ik het reptiel zag genieten van de warmwatersproeibeurt en keek gefascineerd toe hoe hij met langzame bewegingen richting het licht liep.

Vandaag viert zoon X. zijn 27e verjaardag. 

Timon kampt momenteel met een vitamine D-tekort, waardoor hij zijn tong niet meer zo goed kan inrollen.
Ik heb als verjaardagscadeau een mooi boek gekocht.