Wortel

Toen ik de naam Ans Wortel zag staan op de website van het museum hoorde ik meteen haar zware, doorrookte stem en ik dacht aan zus M. 

In de jaren '80 was zij het die mij op het spoor van deze schilder en schrijver bracht. We lazen haar vijfdelige autobiografie, wat een bijzondere en sterke vrouw.

Nu was ik met vader in het museum dat eens haar woonhuis en atelier was. Ik kocht de bijna niet te tillen zo zware catalogus.

Daarna reden we naar het strand en aten een broodje kaas. 

Wat een mooie dag.

Voice dialogue

Bijna twee jaar lang tekende ik in mijn weektekenboek, waarvan het eerste jaar het moeilijkste jaar uit mijn leven tot dan toe bleek. Het notebook werd een waardevol bezit.
De perfectionist in mij zorgde er echter ook voor dat het niet vol te houden was, elke week een weergave in tekst en beeld van wat ik meemaakte. De laatste weken bevatten dan ook slechts geeltjes met notities over wat ik heb gedaan.

Ik volgde de workshop Teken van leven. Fijn hoor, om echt bruikbare tips te krijgen van twee bekende kunstenaars/schrijvers/illustratoren over art journaling. En F. wist wel raad met die stemmen in mijn hoofd. Geef ze maar een naam, laat ze praten met je autonome ik. Voice dialogue heet het principe, en F. kwam er de overgang mee door.

Ik haalde een boek uit de bieb en bracht het net zo snel weer terug.
Ik weet dat ik een ambtenaar in me heb, een pleaser en een Pippi. Op de middelbare school streden ze al om voorrang in mijn hoofd. Het zij zo.

Nu is het vakantie en Pippi gaat straks voluit genieten in Zweden. Die andere stemmen blijven dit keer thuis.

Rituelen

De ochtend is nog niet voorbij of daar begint het weer. Het schort, zonder ook maar één vlekje, wordt op het daarvoor bestemde haakje gehangen. Het gereedschap komt er even zorgvuldig naast.

De klep wordt opgetild en er vindt een grondige inspectie plaats. Wat is er veranderd na gisteravond acht uur, toen de gigantische barbecue met een angstwekkende bezetenheid werd gereinigd?

De tafel staat klaar, glimmend alsof hij net bij het tuincentrum vandaan komt. De parasol in exact de juiste knik gebogen. De stoelen en het krukje worden voorzien van kussens, en het witte dekentje wordt tot op de millimeter nauwkeurig over de stoelzitting gedrapeerd. De weervrouw voorziet voor vandaag een temperatuur van minstens dertig graden, maar de setting moet lijken op het plaatje uit de Seasons of Landleven, de enige lectuur die regelmatig wordt uitgeplozen.

Wie zouden er komen aan het eind van de middag? Het is de zoon met vrouw en kind of de dochter met vriend, meer smaken zijn er niet. Vrienden of andere familie heb ik nog nooit zien arriveren in de elf jaar dat we er wonen. Maar de dochter was er gisteren, en de zoon zit in het buitenland. We konden immers allemaal meegenieten van het videogesprek.

Aan het begin van de avond wordt het schort -ongebruikt- van het haakje getild en naar binnen gebracht. 

Viva la Frida

Ze reist al sinds jaar en dag met me mee, de Mexicaanse kunstenares Frida Kahlo.  Ik las verschillende biografieën, bestudeerde haar schilderijen en toen ik tijdens mijn teken- en schilderopleiding een inspiratiebron mocht kiezen voor de stijl van mijn zelfportret wist ik het wel.

Ze was een tijdje buiten beeld, maar opeens zag ik haar beeltenis in het Mexicaanse restaurant waar dochter F. werkt. Ik dacht dat het een foldertje was, daar pal boven de kachel, maar het bleek een boek te zijn waarin haar leven werd verteld aan de hand van recepten.
Koken en Frida, wat een smakelijke combinatie.

Ik mocht het boek lenen en las. De pijn die zij in het leven te verduren kreeg was vele malen groter dan de mijne. Wat kon ik veel leren van haar doorzettingsvermogen en passie voor het leven.

Wat had ik haar graag een vrediger leven gegund.

Schoenenparade

Zomer, de vakantie is in zicht. Tijd om op te ruimen. Het halletje staat vol met schoenen in alle soorten en maten. 

Ik hoor mijn moeder zeggen: 'Wat een schoenenparade!' wanneer er vroeger in de box teveel schoenen om een plaatsje vochten.

Als dochter van een meesterschoenmaker stond mijn moeder erop dat we op goede schoenen liepen. Die van Theo op de markt kwamen er bij ons zeker niet in. Echt leer moest het zijn, met een goed voetbed. En plat.

Jaloers keek ik naar de laarzen van vriendinnetje D., met echte hakken. Prachtig, maar volgens mijn moeder niet goed voor mijn rug.

Ik heb er geen trauma aan overgehouden, natuurlijk had ze gelijk. Ook ik heb mijn kinderen altijd goede schoenen gegeven. Van hakken houd ik echter nog steeds, maar afwisseling is het beste. 
Dus draag ik mijn praktische Birckenstocks, terwijl ik schoenen teken op het bruine kraftpapier dat mijn opa tachtig jaar geleden gebruikte om de verzoolde schoenen in te verpakken.

Juffrouw krulduif

Er kwam een mailtje binnen. Afzender: juffrouw krulduif. 

Misschien was de nieuwe privacywet volledig aan haar voorbij gegaan. Het was immers al drie jaar geleden dat ik haar yogalessen verliet, sindsdien had ik niets meer van haar gehoord.

Ze was erg aardig hoor, daar niet van. Ze had ook best een prettige stem. Maar ze was nog met de opleiding bezig en het lukte haar niet om op één been te blijven staan. 

Toen ik erachter kwam dat ze als hobby krulduiven hield kon ik haar niet meer serieus nemen. 

En ja, ze bestaan echt.

Uitgedroogd

Bij het reorganiseren van mijn tekenmateriaal kwam ik een brushpen tegen, die ik een aantal jaren geleden had gekocht. Eigenlijk zocht ik toen een navulling voor mijn favoriete tekenpen, maar die was uit het assortiment en de meneer in de winkel bood mij dit alternatief.

Veel plezier had ik er niet van. Hij deed niet wat ik wilde of ik kon er niet mee omgaan. 

Nu bestelde ik een navulling, want inmiddels had ik een boek uit de bieb gehaald om te leren brushletteren en bleek ik toch echt het juiste gereedschap daarvoor in huis te hebben. Met een inmiddels uitgedroogde vulling, dat dan weer wel.

De bestelling kwam binnen. Ik kon het niet over mijn hart verkrijgen de oude vulling weg te gooien. Ik pakte een papiertje en streek de punt van de pen van boven naar beneden. Van links naar rechts.

Onder mijn handen ontstond als vanzelf een landschap. Met een boerderijtje, een kerk.

De brushpunt bleek nog een aardige zwarte lijn te kunnen trekken. In anderhalve minuut had ik een tekening. 

Die letters komen een andere keer wel.

De stilte der zee

De yogales streek de golven weer glad, het werd wat rustiger in mijn hoofd en in mijn lijf. Dacht ik. Er was weinig voor nodig om de boosheid die ik voelde te doen oplaaien. Nee, het was slechts rustig aan het oppervlak geweest.

De herinnering aan mijn Franse boekenlijst kwam boven drijven. Le silene de la mer van Vercors was een van de titels die ik moest lezen voor mijn mondeling. Het verslag rouleerde, dus heel moeilijk kon het niet worden. Bij de titelverklaring ging het mis. Het uit mijn hoofd geleerde zinnetje La mer semble très tranquille, mais sous la surface il vit bleek geen correct Frans. De docente, een geinig minivrouwtje met lang haar en een ziekenfondsbrilletje, keek me glazig aan.

Desondanks slaagde ik voor het examen en leerde ik in het echte leven redelijk Frans spreken.
En was er niet veel voor nodig om dit ene zinnetje, 33 jaar later, weer uit die diepe zee op te vissen.

Loflied

Een sterke vrouw, wie zal haar vinden?