Back to basic

Ik zoek me suf naar een goedkoop huisje voor de zomervakantie. Ik dwaal via Limburg, de Ardennen, Noord-Duitsland en Denemarken steeds verder af van het oorspronkelijke plan en vind mijzelf weer terug op websites met sommarhus op Åland. Nee, dat zouden we niet doen, terug naar af.
En wat heerlijk om te merken dat je in je hoofd al enorme bedragen hebt uitgegeven, maar dat dit niet terug te zien is op je bankrekening.
Ik reserveer een huisje in de bossen van Drenthe voor deze zomer, de Zweedse zonsondergangen verzin ik er zelf wel bij.

Verborgen schatten

Opeens kwam ik de gedroogde bloemetjes weer tegen, beschermd door keukenpapier en zorgvuldig opgeborgen in de doos met spulletjes uit mijn Pippi-verzameling die niet groot genoeg zijn om te kunnen staan. Een zekere logica voor de opbergplaats was er wel, want de bloemetjes had ik geplukt op Gotland, het eiland voor de Zweedse kust waar een groot deel van de Pippi-films is opgenomen.

Waar ik in haar sporen door Brunnsporten liep, de poort waar Pippi op Kleine Witje het middeleeuwse  stadje Visby binnenreed. Waar we de oorspronkelijke plek van Villa Kakelbont zagen, maar waar we niet, om het beeld zuiver te houden, naar pretpark Kneippbyn gingen waar de villa nu staat.

Waar we boven op de Lummelunda grotten liepen, waar Pippi zich met Tommy en Annika schuilhield. Waar we op het strand van Tofta lagen, en ik in mijn verbeelding het piratenschip van Bloed-Sven en Messen-Jochem zag komen aanvaren. Waar we door de schilderachtige straatjes met de ontelbare stokrozen wandelde, waar Pippi fietste met alleen een stuur in handen. Waar we omhoog keken naar de daken van de huizen op Klinttorget, het pleintje waar bijna vijftig jaar eerder een touw gespannen was en Pippi haar circuskunstjes deed. Waar we de torenspits van het kerkje zagen waaraan de luchtballon bleef haken.

De bloemetjes en grassen zijn aardig ingedroogd. Aan de hand van afbeeldingen op een Zweedse website die is gewijd aan Gotlands flora kan ik er met moeite een aantal herkennen. Misschien dat Carl von Linné, die als plantkundige veel van zijn tijd besteedde aan het in kaart brengen van de Zweedse flora, zich omdraait in zijn graf, maar ik heb mijn verborgen schatten een naam kunnen geven.

Ganzen

Ik lig in bed. De nacht is nog niet ten einde, het is pikdonker en ik hoor het gegak van een troep ganzen die overvliegt. Waar gaan ze heen? Ik ben vergeten hoe het ook al weer zat met de vogeltrek. Ja, dat ze naar warmere gebieden gaan in de winter, en weer terugkomen om te broeden in het voorjaar. Maar zijn ze nu al terug, half februari? Hadden ze er genoeg van op het strand?

Of is dit de aankondiging van de lente? Het laatste beetje ijs op de vijver in de tuin smelt snel weg. Het voorjaarslicht dringt zich steeds meer op aan de donkere winterdagen. Ik hoop dat het de grauwsluier die over mijn gemoed ligt zachtjes optilt en meeneemt.

Aanrecht

Mijn fantasie slaat op hol als ik haar hoor praten over moeder Een die is overleden, en moeder Twee en Drie die gelukkig veilig op het aanrecht staan.

Mijn vriendin E. is niet meer te stuiten in haar bakdrift. Ze koestert het moederdesem dat de basis  is van de broden die ze elke ochtend bakt.

Kijken kijken niet kopen

Het gaat best goed, al zeg ik het zelf. In Berlijn beperkte ik mijn aankopen tot een grafietpotlood (€ 1,80 - museum Hamburger Bahnhof) en een gummetje (€ 1,50 - Ampelmann Shop). En o ja, een warme jas, maar die was hartstikke in de uitverkoop en hartstikke nodig.
In Londen kochten we alleen het programmaboek van de Lazarus musical (£ 8,-).

Niet lang na thuiskomst zie ik dat er maar liefst € 90,70 is afgeschreven voor een tijdschriftabonnement. Terugboeken die handel. Ik heb de dikke specials die ik in de loop der jaren ontving nog lang niet allemaal gelezen, laat staan alle mooie papiertjes gebruikt. En in feite staat er toch steeds weer hetzelfde in.
Ik maak snel een bedragje over naar een vriendin die naar Lesbos afreist om vrijwilligerswerk te gaan doen in een vluchtelingenopvang. Een betere bestemming.

Tante Truus

Mijn moeder had een tante, naar wie ze was vernoemd: tante Truus. Voor ons een lieve oudtante, die regelmatig aanschoof bij het paas- of kerstdiner. Een oudtante met een zwaar leven.
Tante Truus woonde in bij de zussen Mien en Marie, op een zolderkamertje in de Penseelstraat. Ze had gewerkt als strijkster in Volendam. Dan ging ze met de pont over naar Noord en daar vandaan pakte ze de tram, helemaal naar het vissersdorp aan het IJsselmeer.

Tante was verloofd geweest. Met Joop, een neef van Mien en Marie. Die hield wel van een borreltje en verdronk in het IJ, bij de sluizen. Er kwam nooit een andere man in haar leven.
Toen tante op hoge leeftijd een vuilniszak buiten wilde zetten viel ze van de trap en brak ze haar pols. Ze kon niet meer in de Penseelstraat blijven wonen. Er werd een plek voor haar gevonden in een bejaardentehuis in Doorwerth, Gelderland. Daar was ze niet erg gelukkig. Al een half jaar na de verhuizing overleed ze.

Fika

Er was net een nieuw Zweeds koffietentje in Amsterdam geopend en ik zocht nog een locatie voor een lunchafspraak met vriendin C. Een plus een is twee.

Ik verheugde me, behalve op het weerzien met C., enorm op de zoete lekkernijen waar de Zweden om bekend staan: kanelbullar, lussebullar, kärleksmums, semlor, kladdkaka. Het scandinavisch ingerichte zaakje was gezellig druk: veel mannen met baarden en mutsen, veel baby's en peuters die verplicht de zondagmiddag buitenshuis doorbrachten met hun hippe ouders in de hippe BoLo, dat vroeger gewoon de Bos en Lommer heette.
We bestelden onze lunch. Salade en brood met warmgerookte zalm, want de gravlax was helaas al op. We praatten bij over familie en vrienden, lief en leed. Het werd zo druk dat het even duurde voordat we onze bestelling kregen, en het personeel holde, nog altijd vriendelijk lachend, steeds harder door de zaak. Ze hadden duidelijk niet gerekend op deze stormloop.

Nu was dan het moment gekomen dat we ons konden gaan storten op een zoete afsluiting. Tuvärr, helaas, alle taartjes, al het gebak was op. Er waren alleen nog wat chocolade-havermoutballetjes. Nou graag. We kregen er allebei een op een schoteltje.
Toen ik had afgerekend en we onze jassen aantrokken werd er een schaal ovenverse, met spijs en slagroom gevulde semlor op de toonbank neergezet. Tuvärr.

Earl Grey

Uit onderzoek bleek dat thee het populairste drankje van dit moment is. Ik weet niet waar het onderzoek werd gehouden en of het wetenschappelijk verantwoord was, maar ik kon mij erg in de uitslag vinden. Ik ben namelijk theeverslaafd. Zoals een ander niet zonder koffie, een sigaret, of nog erger: zonder koffie én sigaret kan opstarten, zo kan ik de dag niet goed beginnen zonder pot kopje thee.
Het fijne van deze afhankelijkheid is dat het effect niet minder wordt naarmate ik meer gebruik. Integendeel, ieder kopje is voor mij weer minstens net zo lekker. Er zijn natuurlijk wel wat voorwaarden. Gember-citroenthee vind ik fijn na de yoga of een shiatsu-behandeling, maar het liefst drink ik zwarte thee in de variant Earl Grey. Zwarte thee, verrijkt met de oliën uit de bergamotcitrusvrucht. En dan ook nog eens in een groot glas (nee, geen beker!), vrij sterk, zonder suiker of melk en zo heet mogelijk.

Ik ben in goed gezelschap. Earlgreythee is de favoriete drank van Jean-Luc Picard ("Tea, Earl Grey, hot!") uit de serie Star Trek: the Next Generation. Ook buiten het aardse bestaan en in de toekomst ben ik dus verzekerd van mijn favoriete kopje thee.