Pats

Ik pakte een theeglas uit de kast, het was eerste kerstdag. Ik koos voor een glas met een kerstrode onderkant dat van de vader van mijn kinderen was geweest. Na zijn overlijden hadden we de glazen, die mijn dochter met hem bij Xenos had gekocht, meegenomen uit zijn woning. We gebruikten ze dagelijks.

Ik realiseerde mij dat ik hem exact twee jaar geleden voor het laatst had gezien. We vierden kerst met een bont samengesteld gezelschap, twee dagen na de uitvaart van moeder.
Twee weken erna vertrok hij naar Senegal.

Ik schonk de thee in het glas. Onmiddellijk brak het met een enorme knal, verticaal in twee puntgave stukken. De kokendhete thee stroomde over het aanrecht, maar raakte me niet.

Pats. We vergeten niemand mee te nemen naar het nieuwe jaar.

Annie E.

Ik vind het heerlijk om twee dingen tegelijk te doen, waarbij tekenen of strijken én een podcast beluisteren toch wel favoriet is. Zo verloor ik mij de afgelopen tijd in het ontroerende verhaal van de Vlaamse dementerende Elisa en haren Bob, en hoorde ik hoe het de hoofdrolspelers uit de documentaireserie Schuldig inmiddels verging.

De kiem voor het plezier in het podcastluisteren werd lang geleden gelegd. In 1979 om precies te zijn, toen de Vara op een aantal zaterdagochtenden de radioserie Annie E. uitzond. Het verhaal van de huisvrouw en moeder van vijf kinderen uit de Betuwe die, terecht of niet, werd veroordeeld voor de moorden op zowel haar vader als haar moeder.

Ik herinner mij de saamhorigheid van het radioluisteren met moeder; de beker chocomel die werd ingeschonken. Ik zag voor me hoe Annie bovenaan de keldertrap moet hebben gestaan -of niet- met het moordwapen in haar hand. De plas bloed onderaan de trap, waarin haar moeder met ingeslagen schedel werd gevonden.

Er zijn boeken geschreven over Annie, het onmens uit Bemmel, maar ik weet niet goed of ik die wil lezen.
Sommige verhalen moet je horen.

Mooie feestdagen

Zoek de balans

Tel je zegeningen

Wees je eigenste zelf

Het is goed zoals het is

Nieuwjaarslijstje

Geen onzinnige nieuwsbrieven meer mijn mail laten binnenlopen.
Geen onnodige aankopen meer doen.
Geen dure tickets meer in een opwelling bestellen.
Geen zakken drop meer gedachteloos leegeten.
Mij niet meer zomaar inschrijven voor workshops en cursussen.
De stapel ongelezen boeken niet verder laten oplopen.

Het nieuwe jaar staat in het teken van doseren. Natuurlijk ga ik ook dingen wél doen.

Om te beginnen een nieuwe functie invullen. Op dezelfde plek, maar in een veranderende organisatie.
De wekelijkse yogales volgen, en regelmatig op mijn spijkermatje staan.
De verhalen optekenen van mijn oude buurjongens en -meisjes, en kijken of ik hier een mooie publicatie van kan maken.
Mijn familie en vrienden zien.
De woonplaatsen van mijn voorvaderen in Duitsland bezoeken.
Iedere week minimaal een recept maken uit een ander kookboek uit mijn collectie.
De vijfentwintig gebreide lapjes van mijn Zeeuwse deken aan elkaar naaien.
Het een en ander aan het huis (laten) opknappen.
Op zomervakantie naar een droomhuis aan de Zweedse scherenkust.
Het tealgroene vest, waar ik twee jaar geleden aan begon, afmaken.
De stapel ongelezen boeken lezen.
En uiteraard af en toe een Zilveren Randje schrijven en tekenen.

Laat 2018 maar komen. Ik ga er weer een mooi geheel van breien, al zijn de kleuren van het garen nog onbekend en weet ik niet welke patronen er zullen verschijnen.

Fakir

De yogajuf kwam met een noviteit. Het aloude spijkerbed in de vorm van een kek matje: het spijkermatje. De spijkers waren van kunststof en gegoten in sierlijke, gekleurde roosjes. Het leek een aantrekkelijk geheel.

Ik ging er op staan. En ja, dat voelde je wel. Bij mijn rechtervoet onder de hiel, links onder de bal van mijn voet. Al snel begon er van alles te stromen. Ik moest vooral niet vergeten adem te blijven halen.
Ik ging er op liggen. Mijn sweatshirt was te dik, dus veel last had ik hier niet van. Mijn voeten daarentegen voelden nog steeds aangenaam warm.

Ik schafte een matje aan.
Nu sta of lig ik regelmatig een tijdje in de spijkers. Bijna tienduizend puntjes laten me weten waar de spanning zit. Ik adem ernaartoe, en voel het gelukshormoon endorfine mijn lichaam instromen.

Geheel gereset ga ik de dag en de nacht in.

Eindejaarslijstje 

Al met de aanschaf van een nieuwe papieren agenda, ergens in september, begon het te kriebelen. Nieuwe ronde, nieuwe kansen. Wat zal ik anders doen volgend jaar?
Nu de laatste maand van het jaar is aangebroken wordt het steeds duidelijker dat ik uitkijk naar minder. Minder kopen, minder eten, maar vooral minder doen. Want ik maakte een lijstje van alle dingen die ik deed, en zag dat het wel wat veel was:

Heel verwonderlijk was het niet, na een jaar waarin verlies de rode draad was. 'Het leven vieren' was de opdracht van zus M. en dat had ik erg letterlijk genomen in 2017. Maar overdaad schaadt en opeens was de fear of missing out totaal verdwenen. Ik hoefde echt niet overal bij te zijn.

In mijn hoofd ben ik al in 2018 en zie ik een jaar van Rust, Reinheid en Regelmaat voor me. De hand op de knip, begeerte en impulsiviteit onder controle.
Zodat ik eind 2018 een klein lijstje kan overleggen van de dingen die ik vol overgave deed, en een waslijst van de dingen die ik niet deed.

Help het mij hopen.

Tikkie

Er bestaat een app om makkelijk geld naar iemand over te maken die iets voorgeschoten heeft: Tikkie.
Ik heb bij dit woord een heel andere associatie.

In de bibliotheek waar we als kind kwamen, werkte een bijzondere verzameling mensen. Minstens een ervan verdachten wij ervan zijn baan in het kader van een sociale regeling te hebben gekregen.
Het was nog de tijd van het stempelen: je legde de stapel boeken die je had uitgekozen op het uitleenbureau, en de medewerker van dienst moest ieder boek openslaan en op het ingeplakte velletje een stempel met de datum van terugbrengen zetten.
Soms was dit een geluidloze stempel, die met flinke kracht van links naar rechts over het papier moest worden gedrukt; soms een mechanische die een heerlijk klikkend geluid maakte.

Het vervelende was dat Tikkie een tik had. Bij iedere stempel schudde hij woest zijn hoofd heen en weer. Nog vervelender was het dat hij erg last van roos in zijn haar had, zodat je bij thuiskomst altijd goed keek of er geen schilfers in je boeken waren beland.

Het is onbegrijpelijk dat ik na mijn middelbare school een opleiding tot bibliothecaris heb afgerond.