Wasmand 2

Opeens betrad ik samen met dochter F. het Amsterdamse huis waar ik dertig jaar eerder voor het eerst binnen was geweest. De eigenaren vertelden ons dat we er nog eens oud en nieuw hadden gevierd, toen F. een jaar of twee jaar oud was.
Ik ging altijd prat op mijn goede geheugen, maar nu moest ik toch toegeven dat ik daar geen enkele herinnering aan had.

Ik had de vrouw des huizes zeker twintig jaar niet gezien, haar echtgenoot had ik drie jaar geleden opnieuw ontmoet in de dahira, bij de afscheidsdienst voor de vader van mijn kinderen.

We kwamen de nieuwe wasmanden ophalen. Wasmanden uit Senegal, gemaakt van gedroogd riet en gekleurd afvalplastic. Hartstikke fairtrade, maar aangezien de wereldwinkel inmiddels ter ziele was gegaan kon ik ze daar niet meer kopen. We mochten ze -wat een voorrecht- bij de importeur thuis ophalen.

Het werd een bijzondere middag, met een glaasje en een nootje. Het 'Ja, die ken je wél' vloog over en weer.
Wat voelde het vertrouwd om in een Senegalees-Nederlands huishouden te zijn. En wat was mijn leven anders gelopen dat het hunne.
Onderzoekt alles en behoud het goede, schoot er door me heen.

Gelukkig hadden beide manden een passend deksel.