Uit de losse pols (keuzestress 2)

Ik wist het wel hoor, zei hij. Je gaat toch door. Je kunt niet zonder.

Ik wikte en woog, maakte lijstjes met voors en tegens. Moest er de ene dag niet aan denken en had de volgende dag het ultieme plan.

In de zee van vrijheid dook de ene na de andere mogelijkheid op. Wat zou ik niet allemaal kunnen doen met mijn tijd als ik niet twee keer per week een stukje hoefde te schrijven en een tekening hoefde te maken?

Ik legde een map aan met de originele tekeningen en bekeek ze kritisch. Welke vond ik nou echt geslaagd, en welke helemaal niet? Zat er een lijn in? De mensen om me heen keken mee en vonden allemaal wat anders.

Ik kocht een boek met creatieve oefeningen en tekende uit de losse pols. Blind, met links, in één lijn. Het leverde verrassende resultaten op. Ik tekende geen honderd gezichten, want dat zou onvermijdelijk resulteren in dwang, maar wel vijftig. Ook goed.

Zou ik doorgaan als voorheen, maar dan nog maar een keer in de week? Of wel tweemaal, maar dan eerst een flinke voorraad aanleggen? Zou ik wachten tot het nieuwe kalenderjaar begon en ik wat meer zicht had op de veranderde werksituatie?
Moest ik tekst en beeld loskoppelen? Alleen nog maar tekeningetjes posten op Instagram, zoals ik ze dagelijks in grote hoeveelheden zag langsflitsen? Of moest ik mijn lezers de vraag voorleggen wat ze wilden, zoals in de marketing gebruikelijk is?

Ik werd moe van mezelf. Het werd nog erger toen er zich een schrijfcursus aandiende waaraan ik mee zou kunnen doen. Nu sloeg de twijfel echt in alle hevigheid toe.
Waarom moet jij zoveel van jezelf? vroeg penvriendin E. zich af. Ze had gelijk. Nou ja, vanuit haar perspectief dan. Ik maakte een lijst van tegens en voors, waarbij het rode lijstje groeide en mijn hart sneller ging kloppen van het groene. Het circus begon weer van voor af aan.

Kiezen, ik kan het niet. Dus doe ik maar wat en zie ik wel hoe het zich ontwikkelt.
Waarschuwen jullie me als er teveel regelmaat ontstaat?