Oom Bert

Tot het laatste moment was hij altijd oprecht geïnteresseerd in hem die hem dierbaar waren.

Zo stond het op de rouwkaart.

Een heel gelukkig leven had hij niet. De liefde had hij nooit gevonden, tot zijn veertigste woonde hij bij zijn ouders. Een poging om hem te koppelen aan zijn hospita mislukte.
Angst regeerde zijn leven. Zijn gezondheid liet hem vaak in de steek.

Het geloof bood hem houvast, heel veel houvast. Met vriendinnen A. en A. woonde hij de Heilige Mis bij en reisde hij af naar plaatsen die een rol hadden gespeeld in de katholieke geschiedenis.

Bij het ontruimen van zijn kamer kwamen er -naast diverse rozenkransen- honderden heiligenplaatjes en bidprentjes tevoorschijn. Vrouw van alle Volkeren Maria was zijn favoriet, maar ook pater Pio en Peerke Donders waren ruim vertegenwoordigd.

Hij was belezen, geestig en attent.

Vandaag precies drie jaar geleden, op de laatste dag van de korte maand februari, overleed oom Bert. Hij is vast daar waar hij altijd had willen zijn.

Tribute to ome Henk

Twee weken kon ik door mijn oogproblemen niet autorijden. Wat miste ik het verschrikkelijk.

Ik was begin dertig en had al twee kleine kinderen toen ik met rijlessen begon. Mijn instructeur was bijna veertig jaar ouder dan ik -dik voorbij de pensioengerechtigde leeftijd dus- en vertelde dat de meeste leerlingen hem ome Henk noemden. Hij bleek twee straten achter mij te wonen en moest zo ongeveer half Amsterdam-Noord hebben leren autorijden.

Zijn woordspelingen en grappen waren behoorlijk flauw, maar voor mij een houvast in een woelige periode in mijn leven. 

Bij zijn 'Werp eens even een hemelse blik in die spiegel, schone Madonna,'  wist ik precies hoe dicht het verkeer mij van achteren naderde, en zijn nuchtere quote 'Een ongeluk is niet zo erg, als je vinger er maar niet tussen komt' zorgde voor lucht als het bijna mis ging.

Ik deed er nogal lang over. Vlak voor mijn eerste examen strandde mijn huwelijk. Ik zakte natuurlijk, en dat gebeurde daarna nog een aantal keer.
Ome Henk sleurde mij er doorheen, en hield mij steeds voor dat -mocht ik mijn rijbewijs eenmaal halen- het voor de rest van mijn leven was.

De goede man zal vermoedelijk niet meer leven. Alhoewel hij natuurlijk ook best 92 zou kunnen zijn en af en toe een lesje zou kunnen geven.

Ik viool 'm ondertussen lekker in zijn 1-2-3.

Eitje

De schappen in de supermarkt liggen alweer vol met paaseitjes in alle soorten en maten. Nog even wachten maar, leerden we vroeger al. De veertigdagentijd moet nog beginnen.

Mijn gedachten springen over naar een heel ander ei.
We werden uitgenodigd voor een bruiloft. Bruid en bruidegom hadden in elkaar De Liefde Van Hun Leven herkend en gingen er -niet piepjong meer- nog een keer voor. We dansten, dronken, aten en vierden de liefde en het leven.

Een week later kwam er slecht nieuws.

Gelukkig, schreef de bruid, heb ik net op tijd een blij ei aan mijn zijde weten te strikken, die mij nog steeds erg aan t lachen maakt.

Ogentroost II

De beschadiging was na twee dagen nog duidelijk te zien en de pittige nieuwe huisarts stuurde me linea recta door naar de oogarts.
Ik werd uiterst vriendelijk ontvangen bij de receptie en de doktersassistente stelde zelf voor om de verplichte pasfoto voor in het systeem maar even uit te stellen tot een volgende keer. Onder betere omstandigheden.

Na de voorbereidende onderzoeken kon ik met pupillen als een heroinejunk na een overdosis meteen door naar oogarts 1.
Piepjong, maar ze kon helder uitleggen wat ze deed en wat ze zag. Voor de zekerheid legde ze het verhaal nog even voor aan oogarts 2, die duidelijk meer ervaring had.
In no time had deze de zaak bekeken en mijn klachten van de afgelopen jaren ondergebracht onder de noemer blefaritis. Het klonk mij aanvankelijk in de oren als aanstelleritis, maar bleek toch degelijk een bestaande, chronische aandoening te zijn.
Met poetsinstructies voor de ogen op zak mocht ik vertrekken.

Het moest even bezinken. Hoe ruimde ik in mijn drukke bestaan dagelijks tijd in voor het poetsen van mijn oogleden? Ik bekeek filmpjes op YouTube, bestelde een oogmasker en kwam op een Amerikaans forum terecht waar driftig tips werden uitgewisseld over blefaritis en make-up. Want ik wilde toch niet de rest van mijn leven met deze varkensoogjes verder?

Ik bestelde op advies van zus P. mascara van een Duits biologisch-dynamisch cosmeticamerk. Ik werd hartelijk bedankt voor mijn bestelling, en kreeg nog een digitale folder toegestuurd.
Wist ik wel dat alle make-up van Dr. H. tegelijk ook verzorgend was?

Dit kwam door ingrediënten als wondklaver en ogentroost.