De beschadiging was na twee dagen nog duidelijk te zien en de pittige nieuwe huisarts stuurde me linea recta door naar de oogarts.
Ik werd uiterst vriendelijk ontvangen bij de receptie en de doktersassistente stelde zelf voor om de verplichte pasfoto voor in het systeem maar even uit te stellen tot een volgende keer. Onder betere omstandigheden.
Na de voorbereidende onderzoeken kon ik met pupillen als een heroinejunk na een overdosis meteen door naar oogarts 1.
Piepjong, maar ze kon helder uitleggen wat ze deed en wat ze zag. Voor de zekerheid legde ze het verhaal nog even voor aan oogarts 2, die duidelijk meer ervaring had.
In no time had deze de zaak bekeken en mijn klachten van de afgelopen jaren ondergebracht onder de noemer blefaritis. Het klonk mij aanvankelijk in de oren als aanstelleritis, maar bleek toch degelijk een bestaande, chronische aandoening te zijn.
Met poetsinstructies voor de ogen op zak mocht ik vertrekken.
Het moest even bezinken. Hoe ruimde ik in mijn drukke bestaan dagelijks tijd in voor het poetsen van mijn oogleden? Ik bekeek filmpjes op YouTube, bestelde een oogmasker en kwam op een Amerikaans forum terecht waar driftig tips werden uitgewisseld over blefaritis en make-up. Want ik wilde toch niet de rest van mijn leven met deze varkensoogjes verder?
Ik bestelde op advies van zus P. mascara van een Duits biologisch-dynamisch cosmeticamerk. Ik werd hartelijk bedankt voor mijn bestelling, en kreeg nog een digitale folder toegestuurd.
Wist ik wel dat alle make-up van Dr. H. tegelijk ook verzorgend was?
Dit kwam door ingrediënten als wondklaver en ogentroost.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten