Ogentroost

'Ja, een beschadiging op 7 uur!' riep de kleine hindoestaanse huisarts op de spoedpost vrolijk en liet haar blauwe lichtje over de oranje vloeistof in mijn oog dansen.

Daar gaan we weer, dacht ik. De vorige keer zat hij op 9 uur.

Ik had drie kwartier gewacht tot ik aan de beurt was en kon vervolgens drie kwartier wachten in de apotheek om de antibioticadruppels en -zalf in ontvangst te nemen. Het gevoel alsof er duizend zandkorrels mijn oogbol schuurden nam toe.

Ik probeerde rustig te blijven en de situatie te relativeren. Dat lukte aardig.
In de hal van het ziekenhuis speelde een begaafd pianist de meditatieve muziek van Ludovico Einaudi.
Als ik naar het gezelschap om mij heen keek was ik er lang niet slecht aan toe.
Een aardige heer met een witte baard keek naar de nepbontjas op de stoel naast mij en vroeg 'Is die huid van u?'

Toen ik klaar was liep ik linea recta naar de winkel voor kunstenaarsbenodigdheden en kocht een mooie doos kleurpotloden als troost.