Driekoningen

Mijn ouders trouwden in de donkere decembermaand van 1955.

Vlak daarvoor kochten zij voor hun uitzet een kerststal bij de religieuze beelden- en boekhandel Boon aan de De Ruijterweg in Amsterdam.

Een stal met een rieten dak en een geschilderd panorama als achterwand. Twintig beeldjes, van hoogwaardig rubber. Of eenentwintig als je het kribje meerekende.

Mijn ouders kregen vier kinderen, en elk jaar was het voor ons weer een feest om de beeldjes uit het vloeipapier te mogen wikkelen. 
De kameel was zo groot dat dit pakje geen spanning opleverde, maar wie had het kindje Jezus?

Vandaag is het Driekoningen. De dag dat volgens de overlevering de drie wijzen uit het Oosten bij de stal in Bethlehem arriveerden.

De dag dat moeder vroeger een boon in een van de schaaltjes Saroma-pudding verstopte. Wie hem hád kreeg een kroon van goudkarton, met elastiekjes die in je oorschelpen sneden.

Jaren later deed ik hetzelfde met mijn kinderen, waarbij de boon werd vervangen door een pastaschelpje en de beloning bestond uit het kiezen van de maaltijd van de volgende dag.

De kerststal is al een aantal jaar in mijn bezit. Elke decembermaand voel ik dezelfde opwinding als ik de doos openmaak en vol verwachting een voor een de beeldjes uitpak. De zwarte koning Caspar is nog steeds mijn favoriet.

Zojuist heb ik de drie koningen naar de stal gebracht. De pudding laten we maar zitten vanavond.