Fiets

Ik moest in beweging komen. De winter, de overgang, de rouw hadden me het gevoel gegeven dichtgeslibd en vastgelopen te zijn.

Ik las een artikel in de krant van een journalist die dagelijks naar zijn werk fietste, dertig kilometer heen, dertig kilometer terug. Weliswaar met een speed pedelec, maar hij was een ander mens geworden.

Het begon te kriebelen. Ik had mezelf altijd rijk geprezen dat ik zowel mijn rijbewijs als een auto had, vrijwel geen last had van files op mijn woon-werktraject en binnen 25 minuten de plaats van bestemming had bereikt. Maar gezond was het natuurlijk niet, over de gevolgen voor het milieu maar te zwijgen.
Twintig kilometers, dat moest toch te doen zijn, met een klein beetje ondersteuning? Een speed pedelec ging me iets te ver, maar een e-bike zou me net het zetje kunnen geven om de ommezwaai te maken.

'Jij houdt toch helemaal niet van fietsen?' was de eerste reactie van M. Nee inderdaad, niet op een stadsfiets met een vastgelopen trapper terwijl er een idioot op een mountainbike naast me fietst.

Elf dagen na het verschijnen van het stuk in de krant kocht ik een e-bike. Afgelopen week maakten we wat verkennende tochtjes, waarbij ik daar waar het moeilijk werd op het plusje drukte en de man op de mountainbike naast me het nakijken gaf. Ik sloot een verzekering af en kocht een goed slot.

Morgenochtend vroeg stap ik op de fiets naar mijn werk, met dank aan een journalist uit Castricum.