Oktoberkind

Nog een nachtje slapen en dan is het zover: oktober. Een ander probeert wanhopig de zomer vast te houden en klaagt over de kou,  ik bloei helemaal op.

Ik koop chrysanten. Niet dat ik ze zo mooi vind, maar mijn grootmoeder kreeg ze van mijn grootvader voor haar verjaardag op 3 oktober. Dat ook de verjaardag van mijn oom was, ze schonk hem het leven op haar eigen geboortedag.

Ik haal de keukenkastjes leeg, wissel mijn pannen om met de pannen die ik cadeau kreeg vanwege een ophanden zijnde verhuizing in de familie. Ik sop de planken en maak een warm badje voor het keukengerei dat ik niet al te vaak gebruik. Ik inspecteer mijn bakspullen en krijg zin om een taart te bakken. 

Ik deel de kastjes opnieuw in en ruik al bijna het stoofvlees, de stoofpeertjes, versgebakken appeltaart.

Ik ben in mei geboren, maar voel me een oktoberkind. Misschien dat zoon X. daarom over twee weken verjaart.

Een laatste warme zonnestraal 

verwarmt jouw eerste dag

En een laatste zwaluw die vertrekt 

is de eerste die jij zag

Dat is waarom een oktoberkind 

niet gelooft in laatste dingen

't Zal een herfstdag als een lentedag

bezingen

(Liselore Gerritsen - Oktoberkind)

Weekmestraks

Zondag rustdag. 

Dat is het vast voor een zekere groep mensen nog steeds, voor mij is er van echte rust al jaren geen sprake meer op deze laatste dag van de week.

De dag begint als het huis nog in diepe rust is met een strijkmarathon, vergezeld door de kalmerende stem van een fijne podcast.

Dan volgt de uitdaging om de maaltijden voor de aankomende week te bedenken en een bijbehorende boodschappenlijst te maken. 

Het weekmenu is jaren her in het leven geroepen om de eindeloze vraag 'Wat eten we vanavond?' te beantwoorden. Kijk maar op het weekmenu, dat door zoon X. op het krijtbord grapvol werd gewijzigd in weekmestraks.

De boodschappensessie daarna is met een goede lijst een fluitje van een cent.

Moet de badkamer nog worden gereinigd? Onder het genot van Adres onbekend poets en boen ik. Aan het eind van de middag is er nog tijd voor een pennetje breien, het maken van een tekening of het uitwerken van een interview.

Na de avondmaaltijd begint de voorbereiding voor de nieuwe werkweek pas echt. In de voetsporen van vader, die jarenlang na de afwas de lunchpakketjes voor zijn schoolgaande kinderen maakte, smeer ik de boterhammen voor M. en mij.  Het heeft mij op mijn werk inmiddels het predikaat ' 'thuissmeerder' opgeleverd. 
De laatste handeling, voor ik op de bank neerplof, is het verdelen van het diepvriesfruit over twee schaaltjes zodat we de volgende ochtend alleen de yoghurt hoeven in te schenken en het geheel af kunnen toppen met zaden, pitten en muesli.

De zondagsrust zoek ik dus maar in het moment. Gelukkig zijn dat er, verdeeld over de dag, een heleboel. 

Tweeënveertig verhalen

Er kwamen veel verhalen los. Natuurlijk over hoe het eenieder was vergaan, maar meer nog over hoe het wás, in het buurtje waar we allemaal waren opgegroeid. We pingpongden  heen en weer over feiten en gebeurtenissen, en de O ja's klonken regelmatig door het zaaltje waar de reünie werd gehouden. Het zaaltje dat we allemaal kenden van balletvoorstellingen, stijldansen, de musical van de zesde klas en jubilea.

We sloten de middag af met een gezellig etentje in een Turks restaurant op een steenworp afstand, dat gevestigd was in het pand dat wij niet anders kenden als de fietsenzaak Joop Harmans.
Wij hadden immers allemaal op fietsen van Harmans gereden.

De verhalen lieten mij niet los. Sterker nog, ik voelde een enorme behoefte ze vast te leggen. Mijn planning van twee interviews per maand was misschien wat ambitieus, zo aan het begin van het jaar, en liep door het leven al flink wat vertraging op.

Afgelopen week had ik mijn vierde interview. Met het buurmeisje dat voor haar opleiding aan de spinazie-academie stage liep bij mijn moeder. Ze leerde hoe gehaktballen te draaien, de was op de hand te doen en zilver te poetsen. Tijdens de koffiepauze las ze mij voor; er was een leeftijdsverschil van dertien jaar.
Bijna vijftig jaar later is het verschil in leeftijd minder prominent aanwezig en spreken we over hoe zij haar tijd in de straat heeft beleefd.

Nog achtendertig interviews, wat een schat aan verhalen zal dat opleveren.

Grachtenhuis

Ik had zo graag niks meer willen kopen. He-le-maal niets meer. Gewoon opmaken wat ik heb, en gebruiken wat er ligt. En dan heb ik het met name over boeken, mijn zwakke plek. 

Eerst maar eens de boeken lezen die in de kast staan en naast mijn bed liggen. En dat zijn er dankzij de uitstekende Nieuwe Bibliotheek in mijn woonplaats en de Grote Gratis Bibliotheek op mijn werk best wat.

Dus leg ik een verlanglijst aan, zowel op de website van hofleverancier ***.com als op de site van de bieb. En dat werkt inderdaad, want na verloop van tijd verdwijnen er weer titels waarvan ik niet meer weet waarom ik ze wilde lezen.

Het werkte even. Want toen kwam er een mail mijn ruimte binnenhuppelen die onmiddellijk de aandacht trok. Van de uitgeverij van de schrijfster die een indrukwekkende eerste roman schreef. Die vervolgens jaren worstelde  met het publiceren van haar tweede roman, vooral omdat de financiering niet rond kwam.

In die tijd ontstond er een mailwisseling tussen de schrijfster en zus M.

De tweede roman kwam uit, ik schreef een mail aan de schrijfster en won een exemplaar. 

Voor zus M.

Nu was er een derde roman, die zus M. nooit zou kunnen lezen.

Reden genoeg om mijn nieuwe koopprincipes even overboord te gooien, en het lagom-principe te omarmen. Ik bestelde het boek, en zal het als het over een paar weken verschijnt met de ogen van zus M. lezen.

Balletjes

Ik eet Zweedse drop, blader door mijn Lagom-boek en kijk vol verlangen naar de vakantiefoto's.

Hemlängtan, heimwee op z'n Zweeds.

We gingen niet naar binnen bij Junibacken, de attractie in Stockholm waar je in een treintje door de boeken van Astrid Lindgren heen rijdt. 

In plaats daarvan ging ik op de foto met haar standbeeld voor de ingang.

Terug in Nederland moet ik het doen met mijn collectie boeken van en over de Zweedse kinderboekenschrijfster en pak de herinneringen van haar Nederlandse vertaalster erbij. 

Ik lees over Astrids zomerhuis aan de scherenkust boven Stockholm en tel de dagen terug dat we er met de lijnboot langs voeren.

Ik lees over Karlsson van het dak. Opeens ben ik weer terug in mijn ouderlijk huis en kijk op tv naar het irritante mannetje dat door middel van een propeller op zijn rug de slaapkamer van kleine broer komt binnenvliegen. Dol op eten dwingt Karlsson het jongetje wat kleine gehaktballetjes voor hem te halen, die de moeder van het gezin in haar keurige keuken staat te bakken.

Die balletjes intrigeerden mij. Wij aten regelmatig een heerlijke bal gehakt bij de andijvie, maar dat was een grote. Uit een pond gehakt werden zes ballen gedraaid, met beschuit en een eitje. 
Het grote Zweedse woonwarenhuis had nog geen vestigingen in Nederland, dus de kleine köttbullar waren hier nog geen gemeengoed.

Op mijn verzoek bakte moeder een pan vol kleine, goudbruine balletjes. 
Ik waande me even in het verre Zweden.