Meneer Rosa

Op 5 april 1988, de dinsdag na Pasen, begon ik aan mijn eerste echte baan. Voor slechts twaalf uur in de week, maar ik was wel meteen assistent-hoofd van de Openbare Bibliotheek in Landsmeer. Ik was bijna afgestudeerd als jeugdbibliothecaris aan de Frederik Muller Akademie. Het was een fijn gevoel dat ik in tijden van jarentachtigwerkloosheid al een baan had gevonden voordat ik mijn diploma op zak had. Dat was maar goed ook, want wij waren de laatsten van de opleiding in deze vorm. Als ik zou zakken moest ik mijn specialisatiejaar in een bezemklas in Groningen overdoen. Na dat jaar zou de hele opleiding worden voortgezet door een hogeschool in een aangepaste variant.

Spannend vond ik het wel, die nieuwe baan. Als tweeëntwintigjarige stond ik opeens boven een aantal vrijwilligsters van middelbare leeftijd die mijn moeder hadden kunnen zijn. Ik voerde taken uit die zij niet mochten uitvoeren, al werkten ze er al honderd jaar.

Het ijs brak snel door een spannende gebeurtenis in het dorp.

Op woensdag 6 april, mijn tweede werkdag, werd Ferdi E. in Landsmeer van zijn bed gelicht. Al mijn collega's kenden het gezin van de man die werd gearresteerd op verdenking van de ontvoering van Gerrit-Jan Heijn. E.'s vrouw Els had als beeldend kunstenaar meerdere keren geëxposeerd in de bieb, en er werden stapels boeken geleend door het gezin.

Een verwerpelijke sensatiezucht maakte zich van mij meester. Samen met vader fietste ik dezelfde week nog langs de woning van E., die de ontvoering van en de moord op de grootgrutterstopman inmiddels bekend had. Er was natuurlijk niets te zien.

Elke werkdag, op weg naar Landsmeer, passeerde ik de telefooncel van waaruit E. had gebeld naar het Okura hotel, met de vraag of meneer Rosa aanwezig was. Zus M. vond het zo leuk om mij hiermee op stang te jagen, dat ze mij er nog tijden mee plaagde.

Maandag zag ik een documentaire over de zaak. Schrijver Tim Krabbé had Ferdi E., die zich later Paul noemde, jarenlang bezocht en geïnterviewd in de bajes. 

Wat een enorm drama voor alle partijen.

Toch voelde ik weer heel even die opwinding van toen: landelijk nieuws bij ons om de hoek.

Maanden na de arrestatie kwam Els een stapel boeken terugbrengen, op een tijdstip dat de bibliotheek gesloten was. 

Ze waren veel te laat, maar de boete werd haar kwijtgescholden.

Hamertje tik

Jaren geleden, op een ochtend in februari, voelde ik iets tintelen in mijn rechterbeen. Het ging weer weg, maar kwam ook weer terug. Na een paar maanden leek het alsof er een hele kolonie mieren door mijn been marcheerde en stuurde de huisarts mij naar de neuroloog.

Hij deed wat testjes, en op mijn verzoek werd er een MRI gemaakt. En nog een. Niets te zien, niets te vinden. Het was een nurkse, botte man en ik voelde me niet gerustgesteld. Maar ook het aardige team in het academische ziekenhuis kon mij niet zeggen waar de tintelingen vandaan kwamen. En die -bij tijd en wijle- ijskoude voet.

Teleurgesteld ging ik terug naar de net afgestudeerde huisarts, die suggereerde dat die mieren tussen mijn oren zaten. Ik moest misschien eens gaan praten met Iemand, en yoga was ook een goed idee. 

Ik deed natuurlijk al jaren aan yoga, maar breidde mijn welzijnspakket wel uit met fijne shiatsubehandelingen. De mieren bleven echter vrolijk rondhopsen in mijn rechterbeen. Ik schreef het aan de overgang toe en probeerde er zo goed en zo kwaad als dat ging mee te leven.

Op een workshop over de overgang werden de klachten van alle aanwezige vrouwen geïnventariseerd. Herkenbaar allemaal, heel herkenbaar, maar dat tintelende been hoorde toch echt niet in het rijtje thuis. 

Na een zeer ontspannen yogales, een week of wat later, sloegen de mieren op hol. Dit was de druppel. Ik ging weer naar de huisarts. Ik had gelukkig allang een andere, maar ze was niet aanwezig en ik kwam bij een vervangster terecht. Die me glazig aankeek, maar op het allerlaatste moment een ingeving kreeg. Ze had onlangs iemand met onverklaarbare migraine naar een musculoskeletale arts gestuurd, en die was daarmee geholpen. Het was een echte arts hoor, anders zou ze mij natuurlijk niet doorsturen, maar het viel wel onder de alternatieve geneeskunst. 

Neem je portemonneetje maar mee.

Dokter B. stelde aan de telefoon al bijna vast dat het vanuit mijn bekken kwam. Tijdens de eerste sessie was het meteen duidelijk dat de hele boel scheef stond en dat mijn klachten daarvandaan kwamen. 

Oké. Had ik nou zes jaar rondgelopen met iets dat in vijf behandelingen verholpen kon worden? 

De MSK-arts luisterde naar me, inventariseerde al mijn klachten en keek niet raar op bij mijn omschrijving van de mierenkolonie. Ook maakte hij een begin met het rechtzetten van mijn wervels.

's Nachts werd ik bijna huilend wakker van de pijn, maar er zat wel weer leven in mijn been en mijn voet was warm.

Een week later zette hij zwaarder geschut in. Met hamer en drevel tikte hij mijn zitbotjes op zijn plaats. Met een paar rukken aan mijn bovenbeen werd het schaambeen in de oorspronkelijke stand teruggezet. Bij het rechtzetten van de wervels in mijn nek moest ik even heel diep inademen, want daar zat een spiertje in de weg.

Ik sliep die nacht als een roos. De mieren ook.