Leven vanuit rust

Ik herinner me de zondagen van vroeger. 's Morgens uitgebreid ontbijten: een eitje, nog een crackertje met kaas. Vader en moeder die daarna naar de kerk gingen, als we als gezin niet al op zaterdagavond waren geweest. Daarna een kopje soep, het restant van de grote pan die moeder vaak al op vrijdagochtend maakte en waarnaar het hele huis geurde.

De stilte in huis, op het ritme van de prachtig gestileerde koperen tafelklok in het wandmeubel.

's Middags zat moeder in de bordeauxrode leren fauteuil te lezen of te breien, vader scharrelde boven wat met zijn foto's. Ik maakte mijn huiswerk en las de boeken die ik op zaterdag in de bieb had gehaald. Soms verveelde ik me, en ging ik maar kijken of er een buurmeisje was dat met me wilde spelen.

Door de week aten we in de keuken, maar in het weekend werd 's avonds de tafel in de woonkamer mooi gedekt, en deed moeder extra haar best er een lekkere maaltijd van te maken. Met twee soorten groenten en een schaal botersla, versierd met plakjes ei en tomaat.

Ik kreeg een cadeaubon en kocht het boek dat ik al een tijdje op mijn lijstje had staan: Leven vanuit rust van de Zweedse dominee Tomas Sjödin. 

Terwijl ik las, dacht ik aan zus M., die zo'n gierende haast had die laatste jaren. En aan mijzelf die in haar voetsporen trad nadat ze er niet meer was. Ik holde, holde, holde alles af. Want ik kon het allemaal nog wél doen. 

Er was amper nog onderscheid tussen de dagen, behalve dat ik niet naar mijn werk hoefde. De supermarkt was van vroeg tot laat open, dus ik deed mijn boodschappen voor de hele week. Het liefst deed ik zestien dingen tegelijk. Ik luisterde naar podcasts terwijl ik streek, maakte lijstjes van alle dingen die ik nog wilde of moest doen en probeerde en passant ook het huis nog op te ruimen en schoon te maken. En moesten we niet nog ergens naartoe vanmiddag?

De dominee bracht mij tot stilstand. Die zondagsrust was er niet voor niets. Helemaal terug naar vroeger kon niet meer, en wilde ik ook niet meer. Maar de stilte van het huis uit mijn jeugd kon ik nabootsen.

De koperen klok staat nog steeds bij vader. Nu in zijn zorgwoning, bovenop het televisiemeubel. De wijzers geven tien over zes aan. 

Er leunt een klein briefje tegenaan, waarop hij heeft geschreven: 'Staat stil'.