Het Nieuwe Normaal

De zon schijnt, het is weekend. 

Ik kan een wandeling maken, een boek lezen in de tuin, verder schrijven aan mijn eigen boek. 

Ik kan een tekening maken, sokken gaan breien of een cake bakken. 

Ik kan gaan poetsen en opruimen. Vanmiddag gaan we gezellig barbecueën bij zoonlief in de tuin. 

Wat willen we nog meer?

Toch blijft het donker aanwezig. Het Nieuwe Normaal wil maar niet wennen. 

Zodra ik het huis uitga word ik geconfronteerd met lijnen, rijen, afzetlinten. Mensen die  terugdeinzen als je in de buurt komt, ook al blijf je op veilige afstand. 

Het Nieuwe Werken gaat de ene dag goed, en de volgende dag geheel en al niet. Er komen berichten van mensen die geen afscheid hebben kunnen nemen van hun geliefden. Vader zit nog steeds opgesloten.

Dan krijg ik weer een berichtje uit Senegal, het land waarvandaan we nog net konden vertrekken toen het virus uitbrak.
Ze zitten zoveel mogelijk binnen. Werk is er toch niet. Na acht uur 's avonds mag men helemaal niet meer op straat. Naar buiten zonder mondkapje is een boete. De prijzen van levensmiddelen stijgen de pan uit. En dan is het ook nog eens ramadan.

Dus prijs ik mezelf weer gelukkig, want:

de zon schijnt, het is weekend. 

Ik kan een wandeling maken, een boek lezen in de tuin, verder schrijven aan mijn eigen boek. 

Ik kan een tekening maken, sokken gaan breien of een cake bakken. 

Ik kan  gaan poetsen en opruimen. Vanmiddag gaan we gezellig barbecueën bij zoonlief in de tuin. 

Wat willen we nog meer?

Ndank ndank

Vandaag vier jaar geleden overleed de vader van mijn kinderen.
Nu schrijf ik een boek over ons gezamenlijk verleden.
Het kleurrijke, woelige en niet altijd even leuke verleden.

Stapje voor stapje kom ik dichter bij het geheel.
Eerder kon het blijkbaar niet, alles op zijn tijd.
Ndank ndank, zou hij gezegd hebben. Rustig aan.

MODOU THIAM DOGO 7 MEI 1956 - 3 MEI 2016