Kern

De lockdown deed mij goed. De beperking bracht overzicht en focus, maar ik moest nog een stapje verder: in quarantaine. Twee nachten bracht ik door in het logeerbed, maar toen duidelijk werd dat niet alleen M., maar ook ik positief getest was, konden we gezellig samen in isolatie.

Natuurlijk baalde ik ervan dat we de kinderen niet zagen met kerst. Dat ik vader niet kon bezoeken op de vrijdag. Dat ik niet even bij Albert Heijn naar binnen kon lopen voor een netje mandarijnen. 

Maar het was zoals het was en we maakten er het beste van.

Het thuiswerken was ik inmiddels gewend en de boodschappen liet ik ook al een tijdje door Picnic bezorgen . Ik smokkelde op een verantwoorde manier met de regels en wandelde 's morgensvroeg in alle stilte en het pikkedonker door de wijk. Het Zweedse kerstdiner en de cadeautjes zette ik op twee verschillende dagen op twee verschillende adressen voor de deuren van mijn kinderen neer.

Steeds meer ruimde ik op. Ik ordende en sorteerde. Maakte twee vakken in de boekenkast leeg, mestte mijn kledingkast uit en ging met een stofkam door mijn ateliertje. Met de spullen verdwenen er taken en een teveel aan mogelijkheden. Tegelijkertijd ordende ik mijn gedachten en ontstond er ruimte in mijn hoofd.

Schrijven aan mijn verhaal, af en toe een tekening, één boek tegelijk lezen en een paar keer per week wandelen. Familie. Het huis. Mijn werk. Genoeg om me het komende jaar mee bezig te houden. Nu nog even die restverschijnselen van het virus kwijtraken en dan kunnen we hopelijk weer snel van onze dierbaren genieten. 

Terug naar de kern. Een goed nieuwjaar.