Kill your darlings

Stoppen met iets waar je lol in hebt, dat doe je niet voor je plezier. 

Ergens in december stopte ik met de Zweedse les. Het seizoen was in september begonnen, en eigenlijk had ik stiekem al een beetje gehoopt dat het vanwege de coronamaatregelen helemaal niet van start zou gaan. Geef dat maar eens toe. Twee leergangen had ik al doorlopen, er was een leuk clubje mensen overgebleven dat net als ik verzot was op Zweden, Zweedse koekjes, Zweedse huisjes en Zweedse series. Dan gingen we toch gewoon door met Zweeds III?

Mijn omgeving hielp me er regelmatig aan herinneren dat ik veel tegelijk deed. Té veel tegelijk deed. Nu voelde ik het zelf ook. Het boek waaraan ik schreef vorderde gestaag, maar ik had ook nog een baan, een huishouden en familie waar ik tijd en aandacht aan wilde besteden. Als ik mijn schrijfavontuur tot een goed einde wilde brengen was er meer nodig. Meer tijd, maar vooral meer focus. Als ik in mijn verhaal wilde wonen moest dat niet verstoord worden door grammaticaoefeningen en nog een paar pagina's uit Kaffe med rån, het boek dat we gezamenlijk lazen.

Ik hakte de knoop door. Eerst voor mezelf, om aan het idee te wennen. Toen kondigde ik het aan bij de juf. Ojee, dit zag ik niet aankomen! was haar reactie. De rest van de cursisten vond het ook jammer maar reageerde begripvol.  Ik haalde mijn boeken uit de cursustas en zette ze in de kast. Er viel een last van mijn schouders.

Maar toch. Was het nou niet zonde om op dit punt te stoppen? Net nu ik het lef had om bij de servicebalie om postzegels te vragen (ja, voor het buitenland), in ett konditori thee met kaneelbroodjes te bestellen of de buurvrouw van het vakantiehuis te vertellen wie we waren en wanneer we weer naar huis gingen? 

Betekent het einde van de cursus ook het einde van onze bijna jaarlijkse tripjes naar Zweden? Ik kan het mij niet voorstellen. 

Wie moet er anders voor zorgen dat mijn collectie dropzakjes op peil blijft?