Post van Bowie

Post van Bowie

Penvriendinnen waren we, anderhalf jaar lang. Om precies te zijn van januari 1982 tot augustus 1983.

Elke zaterdagochtend rond half 9 hoorde ik vanuit mijn bed in het ouderlijk huis hoe de postbode al brievenbusklepperend dichterbij kwam. Wij woonden in het vijfde -dus middelste- huis in een rijtje van negen. Ik telde af: Brouwer, Borgers, Heeman, Tol en dan stond de goede man voor onze deur. 

Bowie-fans waren we, en hoe! 

Ik had immers gereageerd op haar oproepje in de Muziek Expres, waarin ze om contact met gelijkgestemden vroeg. We begrepen elkaar in onze liefde voor Dave, de Thin White Duke met zijn onweerstaanbaar scheve tanden, zijn indringende blik die voor niemand anders dan voor ons bedoeld was, en zijn hartverscheurende songs, voor iedere stemming een andere.

We wezen elkaar op nieuws over onze Hero, planden een reisje naar zijn pied-à-terre in Zwitserland (dat we natuurlijk nooit maakten), beschilderden onze muren met de bliksemschicht van Aladdin Sane.

Maar er was meer. Er bestonden geen grenzen in de creativiteit.

De enveloppen werden volgetekend en -geschilderd, beplakt met veren of petticoatgaas. Mijn naam en adres haastig neergekrabbeld of in sierlijke kalligrafieletters op de envelop. 

Die envelop was een enkele keer standaard, maar vaker zelfgemaakt en variërend van een cirkeltje met een diameter van vijf centimeter tot een uitzinnig paarse rechthoek van bijna een halve meter. Alles kwam aan, de PTT was onze beste vriend.

Niet alleen Bowie kwam aan de orde, sterker nog: die verdween steeds meer naar de achtergrond. Vriendjes, verliefdheden, Duitse proefwerken, het schoolcafé. Ruzie met broer, irritaties naar ouders, blunders bij de kassa van de HEMA.

Tot onze levens te verschillend werden. Ik verloor haar uit het oog. Het laatste wat ik van haar hoorde was dat ze naar een kraakpand zou verhuizen. Ik deed 5VWO nog een keertje.

Vaak dacht ik aan haar. Óf ze was met een naald in haar arm in dat kraakpand geëindigd, óf ze vulde haar dagen met tekenen en schilderen.

Ruim drie jaar geleden vond ik haar terug, dertig jaar na ons laatste contact. Onze levens waren opvallend parallel verlopen. Ze had een normale baan, twee kinderen en veel katten. In haar vrije tijd schilderde ze, dat nog wel.

Vanavond komt ze weer eten, met haar Franse fiancé. We zullen het leven bespreken en onbedaarlijk lachen. En dat allemaal door dat piepkleine oproepje in de Muziek Expres.