De confrontatie

Ik open de kast. Zie de boeken die ze mij op het laatste moment mee gaf. Het grote sprookjesboek van opa, met de griezelige tekeningen van Anton Pieck. Een gedichtenbundeltje, met voorin haar naam en de datum: 4-6-'67. Dit is de Spin Sebastiaan, het is niet goed met hem gegaan.

Ik open de doos waarin de ansichtkaarten liggen die zij me stuurde. Die van de laatste tijd althans, door de jaren heen kreeg ik er honderden. Vanaf bijzondere vakantieadressen uit de hele wereld, vanuit musea of zomaar, vanaf huis. Altijd met een even geestig verhaaltje of een puntige oneliner. Liefs, Mo.

 

 

Naast de boeken liggen de spulletjes van mama. De twee handgemaakte capes die ze in de rolstoel droeg en die we niet voor een habbekrats willen wegdoen. Het laatste flesje nagellak in de favoriete, donkerrode kleur. Een pot Nivea, een flesje eau de toilette, een tube handcreme.

Ik open de okerkleurige leren handtas, in het zijvakje zitten een reismadonna en een plastic regenkapje. Even een kammetje door mijn haar halen.

Ik sluit de kast en open mijn hart.