Verkruimelde tijd

Ik word wakker met een behoorlijke pijn in mijn monnikskapspier. Maar het is nog lekker vroeg en ik ben redelijk uitgeslapen. Dus zie ik alle kansen voor een wonderochtend: dat fijne maar ook best wel akelige boek uitlezen, een uur ongestoord tekenen, een stukje schrijven en ondertussen een wasje draaien. Het zal mijn spierpijn vast verlichten.

Toch eerst maar naar beneden om de kat van zijn ontbijt te voorzien, thee te zetten en mijn boterhammetjes voor kantoor te smeren. Ondertussen kijk ik op mijn telefoon en reageer ik op een berichtje van de vorige avond. Ik probeer een foto te versturen, maar mijn opslagruimte is propjevol. Ik begin foto's te verwijderen. Een voor een, stuk voor stuk.
De enigszins in het water gevallen vakantie komt voorbij. Verschillende uitstapjes met vader naar musea. De Zweedse kookworkshop. De kat in fotogenieke poses.

Als ik opkijk is er een uur verstreken. Een uur!
Mijn kostbare tijd, verkruimeld in een digitale dimensie.