Domweg gelukkig in de Pruimenstraat

Ze drukte ons een voor een aan haar enorme boezem. Toen ze mijn kinderen zwemles gaf in het Marnixbad, zo'n twintig jaar geleden, moest ze haar badpakken al op maat laten maken.

We waren heel even terug in onze oude straat. Vlak voordat we moesten verhuizen vanwege schreeuwend ruimtegebrek werd het stadsdeel opeens hip, na honderden jaren in het verdomhoekje te hebben gelegen.

Dus was de oude voetbalkantine van de Tuindorp Oostzaanse Boys een gewild pannenkoekenrestaurant geworden, waar hele kuddes jonge vrouwen met in kleurrijke doeken op buik en rug vastgebonden baby's de zondag doorbrachten. Op de bank in de hoek lag een uitgetelde bebaarde vader, zijn peuter kroop over hem heen.

We keken uit over de modderige vlaktes die eens groene voetbalvelden waren geweest en aten een dure pannenkoek. De varkens die werden gehouden om de pannenkoeken van spek en worst te voorzien waren in geen velden of wegen te bekennen.

We konden het niet laten daarna even naar het oude huis te gaan kijken.

Hier begon ik in 1988 mijn volwassen leven in een miniatuur-eengezinswoning, en betaalde een huur van 316 gulden in de maand. 

Ik voelde me een koningin in mijn paleisje met voor- en achtertuintje, al waren de muren van bordkarton en stamden de tegeltjes in mijn keuken nog uit 1953, toen de huizen werden gebouwd voor de arbeiders van de NDSM-scheepswerf.

Mijn kinderen werden er geboren en groeiden er op. Er was lief en ook veel leed.

Buurvrouw Bep was de rots in de branding, al kwam zij zelf ook niet ongeschonden door het leven. Ze verloor man en beide dochters en haar tweede relatie was de goedheid zelve, maar hield iets te veel van een pilsje.

Een koe moet nooit vergeten dat hij kalf is geweest was haar lijfspreuk, en dat was erg prettig als mijn twee apenkoppen wat luidruchtig waren. Ze miste ons, en wij haar.
Hadden mijn huidige buren maar één procentje van Bep gehad.

Aan het eind van de straat stond eenzelfde woning te koop voor 275.000 euro.