De A is van Aandacht

Ik had twee afspraken in mijn agenda staan voor die zondag, een maand of twee geleden.Ik had gedacht dat ik ze kon combineren:'s avonds naar een concert in Paradiso, aan het eind van de middag een gesigneerde prent ophalen bij de kinderboekenillustrator, voor het goede doel. Allebei in Amsterdam, en ik wilde het allebei niet missen.

Toen de dag naderde ging ik de situatie visualiseren. Ik voelde de stress dat de prent die ik graag wilde hebben er niet meer zou zijn, al had ik doorgegeven welke ik graag wilde hebben. Ik zag mezelf door een duistere stad zwerven met een enorme koker in mijn rugzak, en voelde het risico dat ik de poster kwijt zou raken in de garderobe van de poptempel. Bovendien zou ik met mijn wilde plannen ook de planning van dochter F. in de war gooien.

Zaterdagavond had ik een dansfeestje bij zus P. We waren laat thuis, maar ik werd zoals gebruikelijk zeer vroeg wakker. Ik had gedroomd. 

In mijn droom kwam ik aan het begin van de middag bij de kinderboekenillustrator aan en kocht de prent die zo goed paste bij mijn toekomstplannen, en waar ik al een plekje voor had bedacht.

Ik luisterde naar mijn droom. Stapte vroeg in de middag op de trein, maakte er een aparte missie van. Gaf het de aandacht die het verdiende. Genoot van de drukte in het woonhuis van de illustrator, luisterde naar het schrijnende verhaal van de Afghaanse asielzoekers waar ze zich om bekommerde.  Ik dronk een kopje thee en at een stukje zelfgebakken speculaas. 

De prent had ze al voor me achtergehouden. Toen ze hem wilde oprollen zag ze dat er een vlekje op zat. Ze ruilde hem om voor een schoon exemplaar, het was de allerlaatste die er nog lag.
Zielsgelukkig stapte ik op de trein terug naar Almere.

's Avonds maakte ik een nieuwe reis en genoten F. en ik van het concert van de Malinese zangeres.

Alles wat je aandacht geeft, groeit.
.

Sexy peer

Ik sneed een peer doormidden. De helften vielen in alle schoonheid uiteen, de pitjes zochten symmetrisch hun plekje op het sappige vruchtvlees. Wat was een peer toch oneindig veel mooier dan een appel.

Zesde klas lagere school, handenarbeidles. Na de breilessen van juffrouw K., waaraan jongetjes niet hadden hoeven deelnemen, was de vernieuwing doorgedrongen tot de katholieke basisschool en mochten we gemengd figuurzagen, kleien en timmeren.
Het figuurzagen leverde bij mij de nodige frustratie op: elk gebroken zaagje moest vergoed worden met een dubbeltje. Ook het timmeren bracht niet heel veel voldoening, ik had te weinig contact met het materiaal. Liever boetseerde ik iets van een homp klei, zodat ik de vorm onder mijn handen kon laten ontstaan.

Handarbeid werd gegeven door juffrouw Som, of Sommetje zoals we haar noemden. Een nogal excentriek, mannelijk type, dat tijdens een van de eerste lessen al door het lokaal riep dat we, als we iets wilden weten over seks, alles aan haar konden vragen. Een aanbod waarvan vooral de jongens in de klas dankbaar gebruik maakten.

De allerfijnste opdracht die we kregen was het maken van een peer. Ik vulde een wit plastic koffiebekertje met vloeibare gips dat, eenmaal uitgehard, werd omgekeerd.Uit de hoekige vorm toverde ik met behulp van vijlen en vijltjes een sierlijke peer tevoorschijn. Verfje erover, lak erover et voilà.
Het was mijn enige driedimensionale kunstwerk dat met een 9 werd beloond.

Juffrouw Som bleef niet lang, ik denk dat haar jarenzeventigvrije geest niet helemaal paste in het stramien. De vorm van die peer ben ik nooit vergeten.