Lieve Lita

'Maar wat ik nooit geleerd heb, is los te laten. Is alles te vergeten wat ik geleerd heb en erop te vertrouwen dat alles wat je daarvóór hebt gedaan, leeft.

Het is een oefening in vrijheid. Niet iets willen vasthouden, niet willen controleren. 

Het niet onder controle hebben: dat is wat in essentie een openbaring wordt.

Het mislukt nooit, omdat ik niet veroordeel. Ik weet niet wat de uitkomst is. 

Als je denkt dat je iets meester bent, stop je het proces van groeien.'

Wijze woorden van een bijzondere vrouw: de kunstenaar Lita Cabellut. Was dit hele jaar niet een grote oefening in loslaten? We hebben geen controle over ons leven, over de meeste processen, al willen we het nog zo graag.

Dank je wel, lieve Lita.

 Handdoekje

Het einde van het jaar nodigt traditioneel uit tot opruimen, weggooien. Ontrommelen. Het opbergen van het versgestreken beddengoed geeft aanleiding tot het uitmesten van de kast op de overloop. Twee tasjes voetbalkleding van zoon X., niet-passende dekbedovertrekken, nog wat kledingstukken van de vader van mijn kinderen die viereneenhalf jaar geleden een plekje moesten krijgen.

Twee handdoekjes uit mijn ouderlijk huis in de Pinasstraat. Ik zie de wc weer voor me,  met de doortrekpijp die eind jaren zestig hypermodern was, maar die nu in geen enkel toilet meer te vinden is. Naast het piepkleine wasbakje met het stuk Unicura- of Palmolive-zeep hing een gastendoekje, dat niet alleen door gasten werd gebruikt. 

Het zou niet misstaan in een toilet anno 2020.

Vijf jaar

Vanaf de foto die aan het wandje boven mijn schrijftafel hangt kijkt ze me aan met haar pientere blik. Ze hield er niet zo van om gefotografeerd te worden. Ze kijkt ernstig, maar om haar mond flauwt een glimlach. De prachtige paarse sjaal die ze om haar hals draagt hangt nu bij vader in de kast. Zus M. kocht hem voor haar, zoals ze zo vaak cadeautjes en cadeaus voor iedereen meenam. 

Een, twee, drie, vier, vijf.

Vijf jaar geleden alweer, dat moeder langzaam van ons weggleed. De opmaat naar het nieuwe jaar, waarin de dagen staan dat we ook zus M. en M., de vader van mijn kinderen, al vijf jaar moeten missen.

Ik luister naar Five Years van David Bowie, de onheilstijding waarin wordt aangekondigd dat we nog maar vijf jaar te leven hebben op deze aarde. De westerse beschaving staat op het punt ineen te storten. Wat was het toch een visionair.

Ik ben blij dat moeder deze tijd niet hoeft mee te maken.