Zweedse les

Toen we voor het eerst naar Zweden gingen, dacht ik dat het een makkie zou worden. Ik sprak immers Frans, Engels en las regelmatig een Duits boek. Wolof en Fries verstond ik ook redelijk. Dus wat kon er zo moeilijk zijn aan Zweeds?

Al op de eerste avond dat we naar een van de drie beschikbare kanalen op onze tv in Tingsryd keken, kwam ik erachter dat het toch wat anders lag. Onverstaanbare keelklanken, veel gesis en geslis. En af en toe een leuk Ikea-woord er tussendoor.

Na een tweede vakantie, nu op Gotland, en vele Zweedse tv-series later, besloot ik te denken dat niets onmogelijk was en meldde ik mij aan voor een schriftelijke cursus. Voor een klasje was geen tijd en vooral geen puf. Dus werd mijn dagelijkse ritje van Almere naar Hilversum en vice versa voortaan benut met steeds weer een volgende les op cd. Ik genoot van het leren van nieuwe woorden, was blij dat ik na honderd keer oefenen eindelijk sjuksköterska juist kon uitspreken en het voelde als een openbaring als ik opeens een grammaticale structuur door had.

En toen gingen we op vakantie naar Blidö. Het lezen van borden, instructies en gebruiksaanwijzingen: dat ging nog wel. Ik kon voorkomen dat M. een pizza met garnalen bestelde, verlekkerde me in de ICA aan de opschriften op de verpakkingen en kon een aantal vragen van de jeugdquiz Vem vet mest? snel en correct beantwoorden. Omdat die vragen onder in beeld verschenen. Ook de Deense films met Zweedse ondertiteling kon ik aardig volgen.

Maar ik stond met mijn mond vol tanden toen de caissière iets aan me vroeg en ik hoorde mijzelf lichtelijk in paniek -in het Engels- antwoorden dat ik geen Zweeds sprak. 

De cursus is sindsdien in de kast gebleven. Ik ben precies op de helft en heb dus nog recht op twintig lessen huiswerkcorrectie van juf Carly. Het is mijn eer te na om niet door te zetten, maar het zal wel motvilligt zijn.
Hej då!