Puntzakje durf - deel twee

Nieuwsgierig geworden naar of mijn herinneringen klopten, ging ik op zoek naar de Okki waarin het verhaal over het puntzakje Durf had gestaan.
Een brutaal mens heeft de halve wereld, dus ik vroeg aan de verschillende Marktplaatsverkopers-van-ingebonden-Okki's of er wellicht in hun boek een verhaal stond dat zo heette. Het duurde niet eens zo gek lang. Dezelfde avond nog kreeg ik bericht en een geblurde foto. Ja, dit was mijn verhaal, in een Okki uit mei 1965. Verschenen nog voordat ik geboren was.
Twee dagen later had ik het boek in huis. De kaft was anders, maar van de inhoud herkende ik vrijwel iedere pagina. Alsof ik de tijdschriften gisteren nog met mijn kindervingers had doorgebladerd.
Het was een wel erg katholiek blad, zag ik nu. In iedere Okki minstens een langer Bijbelverhaal, en daarnaast blijdschap over dat we mogen samenkomen rond de tafel van de Heer of een gebed van de neger aan het Njasameer die zich tot zijn god (met een kleine G) richt met een bede om regen en en passant om mais, bananen en bonen vraagt.

Het verhaal over het puntzakje Durf ging net iets anders dan ik had onthouden. Niet de moeder van het jongetje had hem naar de drogist gestuurd voor een puntzakje Durf, maar een willekeurig oud heertje dat in het zwembad bij de zwemlessen stond te kijken.
Dat zou in deze tijd toch onmiddellijk verdacht zijn geweest.