Systemen

Daar ginds in de heuvels

daar loert het gevaar

Daar wonen systemen 

die hebben geen tenen

geen hart en geen haar

Pas op voor systemen 

ze zullen je grijpen

ze zullen je nemen

ze zullen je knijpen

Pas op voor systemen 

ze zullen je vangen

ze zullen je pakken

ze zullen je hangen

Pas op voor systemen, systemen, systemen...

Uit: Het Oink-beest, Elly & Rikkert, 1972

Duikende zwanen

Telkens weer duik ik het donkere water in, op zoek naar nieuw voedsel.
Telkens weer ga ik kopje onder.

Misschien moet ik eens een voorbeeld nemen aan de bantengs, de grote Aziatische runderen, die op hun veldje in Blijdorp heerlijk loom in het najaarszonnetje liggen te herkauwen.

Er is genoeg om mee voort te kunnen.

Konijn en ik

We luisterden vroeger zo vaak naar de lp Bah, september, dat ik de liedjes nog steeds stuk voor stuk kan meezingen. Een musical uit mijn geboortejaar over het begin van het nieuwe schooljaar.

Konijn en ik gaat over een jongetje dat níet naar een ver buitenland op vakantie is geweest, zoals de meeste van zijn klasgenoten, maar ook niets heeft gemist. 

Zijn konijn zorgde voor meer dan genoeg speelplezier.

Mijn eigen jongetje heeft maar liefst twee konijnen, én een vriendin. Of eigenlijk een vriendin die graag konijnen wilde, dus al snel vulden twee grote kooien hun paleisje. 

Hubby was wat agressief, en Vriend dolf al snel het onderspit. Het ging er hard aan toe, tot het bloed tegen de muren zat.
Vriend ging naar de opvang. Hubby moest op les om te resocialiseren. En mocht een nieuwe vriendin uitzoeken. Al snel had hij sjans van een prachtige meid, maar hij negeerde haar straal.
Agnes werd de gelukkige. Dat ze aan een oog blind was maakte hem niet uit.
Vriendschap laat zich niet dwingen. Dat is er, of dat is er niet.

Pedicure

Ik werd door zus P. getrakteerd op een behandeling bij de pedicure. Dat had ik nooit nodig gevonden, maar met de ouder wordende voet was het nou ook weer geen overbodige luxe. Het was wel een beetje een apart adresje, en ik verdenk P. ervan dat ze mij eerder kennis wilde laten maken met de pedicure dan met de behandeling.

Nadat we twee trappen waren opgelopen in het naar vuilniszak riekende trappenhuis werden we door een paniekerige juffrouw op onvriendelijke wijze verzocht na een half uur terug te komen. We bleken ons vergist te hebben in de tijd. Eerst maar een kopje thee op de markt dan.

Bij terugkomst kregen we een uitgebreide uitleg over de reden tot paniek en de familieverbanden die daaraan ten grondslag lagen.
De behandelruimte zag er ietwat morsig uit: een bonte verzameling aan flesjes en potjes van huismerken, een oud plastic bakje waar de gebruikte instrumenten in verdwenen en verwassen handdoeken van onbestemde kleur. Alsof er pedicuurtje werd gespeeld.
Er werd driftig geknipt, gevijld en geslepen. Ondertussen kletste ze honderduit, en bleken haar denkbeelden over het leven niet helemaal te stroken met de onze.

Toen we allebei klaar waren vroeg ze of er een nieuwe afspraak gemaakt kon worden. Snel riep ik dat we nog even zouden overleggen wat een goede dag was en het haar zouden laten weten.
Gelukkig maar, want later bleek ze de teennagel van P. tot op het vlees te hebben weggeknipt.

Zilvervisjes

Tien jaar geleden kwamen we in Almere wonen. Ik was op slag verliefd op de eerste woning die we bezichtigden, maar ons bod werd helaas niet geaccepteerd. We zochten verder, en na een aantal nee's belandden we bij een woning die wel naar onze zin was, en bovendien betaalbaar.
Opgetogen reden we nog even naar het dorp, want wie weet zou dit onze nieuwe woonplaats worden. We vergisten ons en kwamen als onnozele Amsterdammers met de auto op de busbaan terecht.

Op de markt werd mijn blik getrokken naar een krijtbord dat pontificaal voor de deur van de drogist stond.
Heeft u last van zilvervisjes? was er in zwierige letters op geschreven. Ik kreeg de rillingen, en zag in mijn beleving hele scholen wegschieten in wat onze nieuwe douche en ons nieuwe toilet zou worden.
We zijn maar een visje bij de kraam op de markt gaan eten en hebben ons niet laten afschrikken.

Ik ben in ons Almeerse huis nooit een zilvervisje tegengekomen, maar het bord staat tien jaar later nog steeds voor de deur van drogist 't Amsterdammertje.

Pistacheijs en amandelen

Ik breng vader naar de tandarts. Als ik de auto heb weggezet en terugloop door de smalle straatjes van Disteldorp zie ik het zachtgeel met groen geschilderde NH Hotel oprijzen. Vroeger was dit het Ziekenhuis Amsterdam Noord, wij noemden het het Zan.

Toen ik een jaar of zes was moesten mijn amandelen worden geknipt. Ik herinner mij de geur van het narcosemiddel dat uit het rubberen kapje op mijn gezicht kwam. De arts die mij zou opereren zag ik door de ruimte mijn gezichtsveld uitdraaien.

Een taxi bracht moeder en mij thuis. Buurjongen S. stond nieuwsgierig te kijken toen ik, gewikkeld in een badhanddoek, de taxi werd uitgedragen.

De dagen erna was het feest. Natuurlijk moest ik koude dingen eten om de pijn in mijn keel te verzachten. Er was net iets nieuws op de markt: ijs in een rol. En dan ook nog in de exotische smaak pistache. 

Als plakken van een dikke worst werd het ijs afgesneden, en steeds weer kreeg ik een schoteltje met zo'n groene schijf erop. Met de dag werd de worst een beetje kleiner.

Jaren later zagen we in de Zweedse supermarkt ICA zo'n beetje alle levensmiddelen in een rol: jam, appelmoes en zelfs erwtensoep. Ik rook nog net niet de geur van het narcosemiddel.

Wonderochtend

'Waarom heb ik dat niet opgeschreven?' dacht ik toen ik het boek in handen kreeg.

De schrijver was inmiddels schathemeltjerijk. Er was een Facebookcommunity, het boek was vertaald in honderd talen en het ene artikel na het andere verscheen in de media. Terwijl de inhoud van dat boek mij eigenlijk niets nieuws vertelde. 's Ochtends vroeg geconcentreerd bezig zijn, met aandacht voor lijf en geest, werkt stimulerend en helend.

Een uur eerder opstaan dan nodig is om je klaar te maken voor de dag. Een wandelingetje maken of een stukje hardlopen, een creatief speelkwartiertje houden, tien minuten mediteren. Een stukje in je dagboek schrijven, een paar bladzijden lezen: check.

Nieuw zijn de Affirmations: het uitspreken van wensen of verlangens die -door ze te bekrachtigen- ook daadwerkelijk uitkomen. Nou ja, nieuw: ik herinner me dat penvriendin E. mij in 1982 al de spreuk van Emile Coué toestuurde, die wij daarna wekenlang dagelijks uitspraken: Het gaat mij elke dag, in alle opzichten, beter en beter.

Niet veel later lees ik op de Facebookpagina dat de grote Amerikaanse leider ernstig ziek is. Maar daar uiteraard op een heel positieve manier mee omgaat.
Ik blijf de dag plukken, zonder boek en zonder timer, en geniet van elke nieuwe zonsopkomst.

Harry

Wat geniet ik, sinds ik deze zomer De grote Harry Bannink podcast ontdekte. De ene grote naam na de andere uit de muziek- en theaterwereld wordt geïnterviewd, en allemaal spreken ze even lovend over die andere, minstens zo grote naam van componist Harry Bannink. Er valt geen onvertogen woord en interviewer Gijs Groenteman noemt hem, met ietwat slepende stem, steevast lieverd.

Al tekenend of breiend luister ik naar de verhalen en liedjes die mij meenemen naar lang geleden.
Nu pas realiseer ik mij hoe bijzonder het was, dat wij als katholiek gezin in 1979 de musical Foxtrot zagen in Carré. Ik was net dertien jaar, en hoorde over abortus, homoseksualiteit en zelfmoord. De elpee die zus M. kocht werd nog jarenlang gedraaid.

Nu beluister ik de cd van Ja zuster, nee zuster maar weer eens. In de auto, want een andere cd-speler hebben we niet meer. Harry, wat heb je met je haar gedaan is favoriet. Annie en Harry, ze zijn er al jaren niet meer. Maar ik zing volop mee en glimlach om het laatste couplet:

Harry liet 't heel kort knippen

Harry liet 't heel kaal scheren

Nou heeft Harry, net als de kippen

geen haar meer, maar veren

Uit de losse pols (keuzestress 2)

Ik wist het wel hoor, zei hij. Je gaat toch door. Je kunt niet zonder.

Ik wikte en woog, maakte lijstjes met voors en tegens. Moest er de ene dag niet aan denken en had de volgende dag het ultieme plan.

In de zee van vrijheid dook de ene na de andere mogelijkheid op. Wat zou ik niet allemaal kunnen doen met mijn tijd als ik niet twee keer per week een stukje hoefde te schrijven en een tekening hoefde te maken?

Ik legde een map aan met de originele tekeningen en bekeek ze kritisch. Welke vond ik nou echt geslaagd, en welke helemaal niet? Zat er een lijn in? De mensen om me heen keken mee en vonden allemaal wat anders.

Ik kocht een boek met creatieve oefeningen en tekende uit de losse pols. Blind, met links, in één lijn. Het leverde verrassende resultaten op. Ik tekende geen honderd gezichten, want dat zou onvermijdelijk resulteren in dwang, maar wel vijftig. Ook goed.

Zou ik doorgaan als voorheen, maar dan nog maar een keer in de week? Of wel tweemaal, maar dan eerst een flinke voorraad aanleggen? Zou ik wachten tot het nieuwe kalenderjaar begon en ik wat meer zicht had op de veranderde werksituatie?
Moest ik tekst en beeld loskoppelen? Alleen nog maar tekeningetjes posten op Instagram, zoals ik ze dagelijks in grote hoeveelheden zag langsflitsen? Of moest ik mijn lezers de vraag voorleggen wat ze wilden, zoals in de marketing gebruikelijk is?

Ik werd moe van mezelf. Het werd nog erger toen er zich een schrijfcursus aandiende waaraan ik mee zou kunnen doen. Nu sloeg de twijfel echt in alle hevigheid toe.
Waarom moet jij zoveel van jezelf? vroeg penvriendin E. zich af. Ze had gelijk. Nou ja, vanuit haar perspectief dan. Ik maakte een lijst van tegens en voors, waarbij het rode lijstje groeide en mijn hart sneller ging kloppen van het groene. Het circus begon weer van voor af aan.

Kiezen, ik kan het niet. Dus doe ik maar wat en zie ik wel hoe het zich ontwikkelt.
Waarschuwen jullie me als er teveel regelmaat ontstaat?