Vreemde gast

De eerste keer dat ik hem zag dacht ik dat ik hallucineerde. In een flits zag ik zijn gestalte in het tegenlicht. Toen moest ik weer voor mij kijken, want de snelweg kwam in beeld.

Nu rijd ik hem dagelijks aan het eind van mijn werkdag tegemoet. Ik kijk reikhalzend naar hem uit. Hij staat daar onverstoorbaar, in weer en wind, terwijl het verkeer langs hem heen raast. Meestal staat hij bij zijn ruif. Soms mis ik hem, omdat ik op de weg moet letten.

Onder het viaduct van de A1 over de Rijksweg bij Naarden staat een kameel.

Gekkigheid

We gingen weer dansen met Youssou, voor de tweede keer dit jaar. De locatie was anders, het gezelschap was uitgedund en het was op een doordeweekse dag. Veel tijd om ons erop te verheugen was er niet, en bovendien had ik na afgelopen zomer geen behoefte meer aan bepaalde mensen.
De betovering leek verbroken.

Het concert was niet uitverkocht, op de dag zelf werd er nog geprobeerd bezoekers te trekken.
Ik keek verlangend naar de andere rij. In de zaal boven ons trad Madness op. Uitverkocht. Wat had ik veel gedanst op hun aanstekelijke ska-muziek. Op elk schoolfeest kwam steevast Nightboat to Cairo of One step beyond langs.

Ik herinnerde mij klasgenoot S. die in 1979 of 1980 zijn spreekbeurt hield over ska. In baggy trousers, met zonnebril op en een smal zwart stropdasje omgeknoopt stond hij voor de klas.

Het concert van Youssou was fantastisch. Gelukkig maar.

Fantasie

Wenn einer keine Angst hat, hat er keine Phantasie
Erich Kästner

 

 

Wintertijd

Twee weken duurde het weer, om ingeregeld te raken. Nooit heb ik last van de blaadjes die weer gaan vallen. Ik houd van de herfst, van het licht dat niet zo fel meer is, van onstuimig weer en dan lekker naar binnen. Met thee, koekjes en een boek op de bank.

Maar wie heeft het in hemelsnaam in zijn of haar hoofd gehaald om diep in de herfst met De Tijd te gaan schuiven?
Anyway, mijn systeem heeft zich weer aangepast en tot eind maart leven we in de werkelijkheid.

Oorfalen

Tijdens het zesuurjournaal van dinsdagavond sprong mijn oor open. Het was zo'n vreemd gevoel dat ik even mijn adem inhield. Het zou toch niet zo zijn dat dit ook het einde van mijn oorsuizen betekende?

Ik zette de tv uit en trok mij terug op het toilet, in de hoop op oorverdovende stilte. Helaas.

De klachten waren ruim een jaar geleden begonnen. Althans, ik merkte het op toen we op vakantie aan de Zweedse scherenkust waren. Waar geluid niet bestaat.
Overdag heb ik er geen last van, want dan worden de hersens voldoende afgeleid. 's Avonds, als er geen televisie aanstaat en er ook geen geluid uit een ander device tettert; tijdens de yogales of als ik in bed lig: dat zijn de momenten dat het suizen, het ruisen, het fluiten merkbaar is.

The tinnitus isn't bothering me, sprak vriend C. onlangs. Hij had namelijk last gehad van een plotselinge doofheid na een concert, wel een week lang, naast het oorsuizen dat al jaren met hem meereisde.
Ook ik moest steeds vaker Wat zeg je? roepen in een gesprek. De befaamde gratis hoortest wees echter uit dat mijn gehoor excellent was.

Opeens was ik in mijn hoofd weer terug bij de GGD op de Wingerdweg, in de koude kamer van de pietenzuster. Na de luizencontrole, het wegen, het meten en een ogentest moest er ook nog gekeken worden of je wel voldoende hóórde.
In mijn onderbroekje stond ik doodongelukkig naar de muur te staren, terwijl de overigens heel aardige zuster steeds zachter haar woordjes fluisterde en ik het gevoel had dat ik faalde.

Te vroeg

Het zit diep in de genen, de angst om te laat te komen. Liever een half uur te vroeg dan twee minuten na de afgesproken tijd. Ik herinner mij de vele rondjes die we liepen als we bijtijds de tram uitstapten op de Johan Huizingalaan wanneer we naar de tandarts moesten. Omdat het een vertrouwd adres was gingen we nog jaren met het openbaar vervoer vanuit Amsterdam-Noord naar het Overtoomse Veld, waar we gewoond hadden.

Hoe ouder ik word, hoe minder mensen in mijn omgeving de norm om op tijd te komen blijken te hanteren. Het hoeft niet meer, geloof ik. Toen ik nog geen auto reed verwonderde ik mij al over collega's die zonder blikken of blozen drie kwartier te laat binnen kwamen op het werk, want file, terwijl mijn regenpak hing uit te druppen en ik al een aardig eindje op streek was.
Inmiddels begrijp ik het leed dat file heet, maar het lukt nog steeds niet om ergens zonder schroom te laat te komen. Dan maar liever bijtijds, al levert het soms verbaasde blikken op.

Dubbele hiel

Op de laatste dag van een weekje vakantie was er opeens ruimte om te ontrommelen. Ik raakte van het een in het ander verzeild. In een opbergdoos met wolletjes kwam ik een paar zelfgebreide sokken tegen waarvan de tenen stuk waren gegaan. Al eerder was ik op het idee gekomen om een stukje uit te halen en de tenen opnieuw te breien. Ik had nog wol over en het was een dure streng geweest, dus het was de tijdsinvestering waard.

Nu moest het er maar eens van komen. Als ik er even voor ging zitten was het zo gepiept. Het was wel een poosje geleden dat ik sokken had gebreid en ik moest mijn aantekeningen er dan ook bij pakken om op te starten. Driftig ging ik aan de slag.

Na verloop van tijd nam ik afstand van mijn breiwerk. Ik moest drie keer kijken om te zien wat ik verkeerd had gedaan.
Op de plaats van de tenen had ik voor de tweede keer een hiel gebreid.

F. troostte mij door op te merken dat er ergens op de wereld misschien wel iemand rondliep met voeten met een dubbele hiel.