Oorfalen

Tijdens het zesuurjournaal van dinsdagavond sprong mijn oor open. Het was zo'n vreemd gevoel dat ik even mijn adem inhield. Het zou toch niet zo zijn dat dit ook het einde van mijn oorsuizen betekende?

Ik zette de tv uit en trok mij terug op het toilet, in de hoop op oorverdovende stilte. Helaas.

De klachten waren ruim een jaar geleden begonnen. Althans, ik merkte het op toen we op vakantie aan de Zweedse scherenkust waren. Waar geluid niet bestaat.
Overdag heb ik er geen last van, want dan worden de hersens voldoende afgeleid. 's Avonds, als er geen televisie aanstaat en er ook geen geluid uit een ander device tettert; tijdens de yogales of als ik in bed lig: dat zijn de momenten dat het suizen, het ruisen, het fluiten merkbaar is.

The tinnitus isn't bothering me, sprak vriend C. onlangs. Hij had namelijk last gehad van een plotselinge doofheid na een concert, wel een week lang, naast het oorsuizen dat al jaren met hem meereisde.
Ook ik moest steeds vaker Wat zeg je? roepen in een gesprek. De befaamde gratis hoortest wees echter uit dat mijn gehoor excellent was.

Opeens was ik in mijn hoofd weer terug bij de GGD op de Wingerdweg, in de koude kamer van de pietenzuster. Na de luizencontrole, het wegen, het meten en een ogentest moest er ook nog gekeken worden of je wel voldoende hóórde.
In mijn onderbroekje stond ik doodongelukkig naar de muur te staren, terwijl de overigens heel aardige zuster steeds zachter haar woordjes fluisterde en ik het gevoel had dat ik faalde.