Oskar

Hij heet Oskar en hij woont in mijn hoofd. Al jaren.
Soms zie ik hem lopen. Op het strand, in de stad, of op een van de duizenden afbeeldingen op het wereldwijde web.

Ik weet dat ik zeker nog een jaar of vijftien moet wachten tot hij in mijn leven komt. Tot die tijd moet ik het doen met de keramieken teckelspaarpot die ik gisteren op de vrijmarkt kocht.

Meibom

Het heeft een vreemde associatie, nu de 4 mei-herdenking in zicht is. Maar het woord meibom, meibum of meiboom verwijst naar de kliertjes aan de binnenkant van je oogleden. Ze zijn vernoemd naar de Duitse arts Heinrich Meibom en scheiden een olieachtige substantie af, waardoor je traanfilm de juiste samenstelling krijgt. 

Als het goed is tenminste, en dat is het niet bij mij. Als ze verstopt zitten, die meiboomkliertjes, veroorzaken ze droge ogen. Met alle vervelende gevolgen van dien.

De lenzenspecialist schafte nieuwe apparatuur aan, speciaal voor de behandeling van droge ogen.
Ik was de lucky one die als eerste behandeld zou worden, op de dag dat de apparatuur werd geplaatst. De mij bekende optometrist en lenzenspecialist hadden gezelschap gekregen van een product specialist en een huidspecialist. Er stond een heel team voor me klaar, op vrijdagmiddag in de Kinkerstraat.

Jemig, nu werd ik toch wel wat huiverig.

Ik kreeg een vooronderzoek om te kijken of de behandeling überhaupt zin zou hebben. Ja, daarvan waren ze overtuigd, ik zat in de oranje zone. De vragenlijst werd ingevuld, om te zien of er medische bezwaren waren. Nee, ook dat niet. Er werd uitgelegd wat er zou gebeuren tijdens de behandeling, wat ik niet mócht doen na de behandeling en wat ik juist móest doen na de behandeling (niet in de zon!, factor 50 smeren!) Wilde ik nog steeds?

Ik besloot de gok te wagen en werd naar een andere ruimte gebracht. Daar stond de behandelstoel voor me klaar. Mijn ogen werden afgeplakt, wat enger klonk dan dat het was, en er kwam een dikke laag gel op het gebied tussen ogen en jukbeenderen. Want die meiboomklieren lopen nog een eindje door, hoor.
De intense light pulses voelden als warme speldenprikjes, die echter meteen werden afgekoeld door het apparaat dat ze afgaf. Het was alsof ik in de stoel bij de schoonheidsspecialiste lag.

Er werd me verteld dat je er ook nog mooier van wordt. Achter mijn afgeplakte ogen danste ik rond de Zweedse meiboom.

Fiets

Ik moest in beweging komen. De winter, de overgang, de rouw hadden me het gevoel gegeven dichtgeslibd en vastgelopen te zijn.

Ik las een artikel in de krant van een journalist die dagelijks naar zijn werk fietste, dertig kilometer heen, dertig kilometer terug. Weliswaar met een speed pedelec, maar hij was een ander mens geworden.

Het begon te kriebelen. Ik had mezelf altijd rijk geprezen dat ik zowel mijn rijbewijs als een auto had, vrijwel geen last had van files op mijn woon-werktraject en binnen 25 minuten de plaats van bestemming had bereikt. Maar gezond was het natuurlijk niet, over de gevolgen voor het milieu maar te zwijgen.
Twintig kilometers, dat moest toch te doen zijn, met een klein beetje ondersteuning? Een speed pedelec ging me iets te ver, maar een e-bike zou me net het zetje kunnen geven om de ommezwaai te maken.

'Jij houdt toch helemaal niet van fietsen?' was de eerste reactie van M. Nee inderdaad, niet op een stadsfiets met een vastgelopen trapper terwijl er een idioot op een mountainbike naast me fietst.

Elf dagen na het verschijnen van het stuk in de krant kocht ik een e-bike. Afgelopen week maakten we wat verkennende tochtjes, waarbij ik daar waar het moeilijk werd op het plusje drukte en de man op de mountainbike naast me het nakijken gaf. Ik sloot een verzekering af en kocht een goed slot.

Morgenochtend vroeg stap ik op de fiets naar mijn werk, met dank aan een journalist uit Castricum.

Winst en verlies

Ik won een boekje bij een weggeefactie op de radio. Nou win ik wel eens meer wat, dat heb ik niet van een vreemde. Mijn vader won in de jaren '70 en '80 met zijn snedige slagzinnen onder meer een zwart-wittelevisie in de vorm van een futuristische bol, een BK pannenset, een mosgroene telefoon waarbij -supermodern- de draaischijf in de hoorn zat verstopt en nogmaals een televisie, maar die kon worden ingeruild voor een koelkast en een Ladyshave.

Illustratie uit 1987

Ik won een boekje over de dood. Of specifieker: over wat er gebeurt als iemand van wie je houdt gaat sterven. Thuis, welteverstaan.
Over het begin van het leven zijn vele boeken geschreven, maar wat kun je verwachten als iemand in je nabijheid de dood wordt aangezegd?
De praktische tips om er zelf niet aan onderdoor te gaan, de medische feiten en de verhalen over het naderend afscheid had de schrijfster graag zélf willen lezen toen ze in deze situatie zat. Nu hebben anderen er hopelijk iets aan.

Heel schrijnend.
Heel mooi.

Schrijnend mooi.

En dat is twee

2006 - Je nam me mee, voor mijn veertigste verjaardag, naar Barcelona. Je liet mij de stad van Gaudí zien, we slenterden over de Ramblas, beklommen de Sagrada Familia en bezochten het Hospital de Sant Pau. Je fotografeerde er op los, legaal en illegaal, en altijd vanuit verrassende invalshoeken.

Een fragment uit het stuk dat ik voorlas tijdens haar uitvaart.

Vandaag is het twee jaar geleden dat zus M. het leven los moest laten.
Er komen geen nieuwe herinneringen meer bij. De herinneringen die ik heb koester ik.
Wat mis ik haar verschrikkelijk.