Witte raven

Ik ben niet vaak verhuisd in mijn leven: drie keer om precies te zijn. Van de eerste keer weet ik nagenoeg niets, ik was anderhalf jaar oud.
De tweede en de derde keer nam ik een doosje met pocketboeken mee. Van de Pinas- naar de Pruimenstraat, en vervolgens van Tuindorp naar Almere.

Vierentwintig ponyboekjes uit de Valkenserie van B.V. Uitgeversbedrijf Het Goede Boek te Huizen.
Vijf Wipneus en Pims van Uitgeverij J. Schenk N.V., helemaal uit Maastricht. Twee stukgelezen boekjes van de Noord-Hollandse Uitgeverij Kluitman.
Het meest dierbaar zijn mij echter de twee series Witte Raven-boekjes. De ene bestaande uit alweer ponyboeken, maar nu geschreven met een subtiele humor die mij zelfs op jonge leeftijd niet ontging, en waardoor ik mij nu nog zinnen woordelijk kan herinneren.

De andere serie is een bijzondere. Vier deeltjes kreeg ik van zus M. bij een van haar verhuizingen overgedragen, ik moest er vooral zuinig op zijn. Ze lagen haar na aan het hart, een van de deeltjes was zelfs gesigneerd door de piepjonge schrijfster.

Ook ik raakte in de ban van het waargebeurde verhaal van het Valkenburgse meisje Irmgard Smits, dat op tienjarige leeftijd wegens TBC moest worden opgenomen in een sanatorium. Ik smulde van de avonturen die ze daar beleefde met haar paviljoengenootjes, en huilde tranen met tuiten toen de lieve Josje stierf.

De laatste twee deeltjes kocht ik zelf. Twee andere deeltjes Irmgard ontbreken. Net als zus M.
De belofte zuinig te zijn op haar pockets heb ik gelukkig kunnen inlossen.

Irmgard woont tegenwoordig in Groningen en bekleedt een managementfunctie in de zorg.