Lagom

Het leek of de tijd had stilgestaan. Dertig, veertig, misschien wel vijftig jaar. 

Hoge naaldbomen, bultrotsen die uit het water oprijzen. 

Her en der liggen mensen op een handdoek. 

Gezinnen zitten rond een koelbox, drinken limonade en eten een boterham met tevredenheid. 

Kinderen spelen met elkaar zonder ruzie te maken. 

Een oudere dame staat tot haar knieën in het water en houdt angstvallig haar jurk omhoog. 

Twee meisjes voeren de tamme eenden.

Bij de houten kiosk zijn alleen broodjes worst te koop.

Kinderen klauteren de rotsen op en worden teruggeroepen door hun moeder.

Tassen liggen onbeheerd in het gras of op het strandje.

Nergens is muziek te horen.

Is dit wat de Zweden bedoelen met lagom, het levensmotto dat alles mooier kan maken?
Niet teveel, niet te weinig. Precies goed.

Het hoeft allemaal niet zo luxe, je mag er best een beetje moeite voor moeten doen.

Maar: te spartaans hoeft nou ook weer niet. 

Want een klein beetje bladgoud blijft bladgoud. 

En dus stappen we allemaal aan het eind van deze prachtige dag in onze auto's.

Uitstapje

Vorig jaar reisden we met vader af naar Rotjeknor als uitje voor zijn verjaardag. We zagen olifanten genieten van het water uit de brandweerslang, hyena's die verloren naast de spoorbaan heen-en-weerden en giraffen die zich verbaasden over starende mensen die blijkbaar nog nooit een giraffenjong hadden gezien.

Nu gaan we weer naar 010; als geboren en getogen Amsterdammers eigenlijk not done.
Vader heeft vandaag de respectabele leeftijd van 87 jaar bereikt en dat vieren we in de haven van Rotterdam.

Onverwacht comfort

Alle huisjes die we tot nu toe in Zweden huurden hadden wel iets vreemds. Een dermate laag plafond dat je er claustrofobisch van werd, dertien verschillende soorten bloemetjesbehang, drie bedden naast elkaar waaruit je één behoorlijke moest construeren of een toilet dat angstaanjagend klepperende geluiden begon te maken als je nog rustig aan het plassen was.

Deze keer hadden we een redelijk normaal, vrij modern (lees: Ikea) ingericht huisje gereserveerd. Het had een witgeschilderde Pippi-veranda, waar de verf een beetje van afgebladderd was, en een fabelachtig uitzicht over de Oostzee.

Dat de bedbank in de huiskamer reeds voor ons was klaargemaakt vond ik minder geslaagd. Maar de Zweedse eigenaar die in Delft had gestudeerd vertelde in vloeiend Nederlands dat dit de beste slaapplek voor ons was. We wilden toch niet in het stapelbed liggen?
We beschouwden de huiskamer vanaf dat moment maar als slaapkamer. De veranda en de lichte keuken konden prima dienst doen als woonkamer.

De verrassing kwam bij het eerste toiletbezoek. De douche en het toilet lagen in de kelder, waar het blijkbaar nogal koud kon zijn. Er hing een klein straalkacheltje aan de muur, waarop bij nadere inspectie duidelijk aangegeven stond dat je er niets overheen mocht hangen in verband met brandgevaar.

Dat gold duidelijk niet voor het toiletpapier. Na iedere plas werden we getrakteerd op voorverwarmde vellen.

Look up here

'Luister naar wat de hemel je te vertellen heeft,' was de instructie bij de yogaoefening, en we richtten ons oor naar het plafond waardoor de nekspieren werden opgerekt. Of zei ze dat niet, maar hoorde ik haar dat zeggen?

Hoorde ik daar de stemmen van zus M., van moeder, en van M., de vader van mijn kinderen?

Bowie's stem kwam er bovenuit. 

Look up here

I'm in heaven

I've got scars that can't be seen

I've got drama, can't be stolen

Everybody knows me now