Ogentroost

'Ja, een beschadiging op 7 uur!' riep de kleine hindoestaanse huisarts op de spoedpost vrolijk en liet haar blauwe lichtje over de oranje vloeistof in mijn oog dansen.

Daar gaan we weer, dacht ik. De vorige keer zat hij op 9 uur.

Ik had drie kwartier gewacht tot ik aan de beurt was en kon vervolgens drie kwartier wachten in de apotheek om de antibioticadruppels en -zalf in ontvangst te nemen. Het gevoel alsof er duizend zandkorrels mijn oogbol schuurden nam toe.

Ik probeerde rustig te blijven en de situatie te relativeren. Dat lukte aardig.
In de hal van het ziekenhuis speelde een begaafd pianist de meditatieve muziek van Ludovico Einaudi.
Als ik naar het gezelschap om mij heen keek was ik er lang niet slecht aan toe.
Een aardige heer met een witte baard keek naar de nepbontjas op de stoel naast mij en vroeg 'Is die huid van u?'

Toen ik klaar was liep ik linea recta naar de winkel voor kunstenaarsbenodigdheden en kocht een mooie doos kleurpotloden als troost.

Spiced tomato juice

Vorige week dronk ik voor het eerst in mijn leven tomatensap. Ik had het altijd angstvallig vermeden.

In 1974 lag mijn oma in het ziekenhuis. Mijn moeder vroeg me een fles tomatensap te halen om mee te nemen naar het ziekenbezoek.

Ik ging naar de 4=6, waar de meeste boodschappen werden gedaan. De supermarkt waar je vier cent voor een  zegeltje betaalde en er uiteindelijk zes cent voor terugkreeg.

Samen met mijn buurmeisje liep ik de lange Schepenlaan af naar de Ankerplaats.

In de 4=6 glipte de fles tomatensap uit mijn handen. Het zag eruit alsof er een driedubbele moord was gepleegd in het gangpad. Mijn wangen kleurden rood en werden nog dieper rood toen de supermarktmanager me naar de kassa stuurde om de fles te betalen. 

Daarna liepen we terug naar huis, om geld voor een tweede fles te halen.

Niet lang daarna overleed mijn oma.

Vorige week dronk ik voor het eerst tomatensap. Het smaakte uitstekend.

Vrouwtje theelepel

Sinds collega F. is verhuisd en niet meer voor de file úit hoeft, ben ik 's morgens als eerste op de redactie.
Nee, dat is niet waar. De werkdag van onze schoonmaakster P. vangt om 6 uur aan.
Voor sommige mensen kun je niet anders dan bewondering hebben.
P. heeft het voorkomen van Vrouwtje Theelepel uit het Noorse kinderboek uit mijn jeugd. Het lijkt alsof ze niet boven de stofzuiger uitkomt, maar ze heeft de kracht van tien Poolse trekpaarden.

Meestal staat ze rond 4 uur ‘s morgens op. Als ze eerder wakker is pakt ze haar pendel en stelt ze haar vragen.

Tegen de tijd dat de luxepaarden binnenkomen heeft ze de eerste ronde erop zitten. Bij de lunch komen we haar weer tegen, als ze haar tweede betrekking in het restaurant vervult.

En wij maar klagen over de soep die te zout is.

Vertraging

Afspraak één van mijn nieuwe project was al eerder in de week afgezegd. Niet heel erg, want dat gaf me wat meer tijd om afspraak twee, die er door omstandigheden bij was gekomen, voor te bereiden.

De dag begon lekker. Ik rommelde wat in huis: leegde prullenbakjes, scheidde papier en plastic, zette een was aan en zat een uurtje achter de laptop. Er was nog tijd om op de markt in het dorp, dat natuurlijk geen dorp is, bloemen te kopen en om het gereserveerde boek bij de bibliotheek op te halen.

So far, so good, al bleken de tulpen beschimmeld en kon ik de helft weggooien.

Ik reed naar vader voor mijn wekelijkse lunchafspraak. Onder de boterham kreeg ik een berichtje dat afspraak twee niet door kon gaan. Ik begreep het.

Ik reed terug over de A1 en toen ik links aanhield voor de A6 openbaarde zich een zee van tijd. Al mijn drieëntwintig hobby's dienden zich aan en de mogelijkheden buitelden over elkaar heen.

Thuis zette ik de radio aan en meteen weer uit. Ik veegde de keukenvloer. 

Pakte mijn breiwerkje, het laatste lapje van de Zeeuwse deken.

Zette heel zacht de afspeellijst van Nick Drake aan. Verloor mijzelf in de breisteken.

Mijn dochter kwam binnen en vroeg: Wat voor zen-muziek heb jij nou opstaan?

Het was gelukt.

Driekoningen

Mijn ouders trouwden in de donkere decembermaand van 1955.

Vlak daarvoor kochten zij voor hun uitzet een kerststal bij de religieuze beelden- en boekhandel Boon aan de De Ruijterweg in Amsterdam.

Een stal met een rieten dak en een geschilderd panorama als achterwand. Twintig beeldjes, van hoogwaardig rubber. Of eenentwintig als je het kribje meerekende.

Mijn ouders kregen vier kinderen, en elk jaar was het voor ons weer een feest om de beeldjes uit het vloeipapier te mogen wikkelen. 
De kameel was zo groot dat dit pakje geen spanning opleverde, maar wie had het kindje Jezus?

Vandaag is het Driekoningen. De dag dat volgens de overlevering de drie wijzen uit het Oosten bij de stal in Bethlehem arriveerden.

De dag dat moeder vroeger een boon in een van de schaaltjes Saroma-pudding verstopte. Wie hem hád kreeg een kroon van goudkarton, met elastiekjes die in je oorschelpen sneden.

Jaren later deed ik hetzelfde met mijn kinderen, waarbij de boon werd vervangen door een pastaschelpje en de beloning bestond uit het kiezen van de maaltijd van de volgende dag.

De kerststal is al een aantal jaar in mijn bezit. Elke decembermaand voel ik dezelfde opwinding als ik de doos openmaak en vol verwachting een voor een de beeldjes uitpak. De zwarte koning Caspar is nog steeds mijn favoriet.

Zojuist heb ik de drie koningen naar de stal gebracht. De pudding laten we maar zitten vanavond.