Nieuwe ogen (Ogentroost III)

Ik kreeg mijn eerste nieuwe oog. 
Mijn allergrootste wens ging in vervulling, sinds mijn oude ogen de contactlenzen niet meer verdroegen, die het leven vanaf dat ik zestien was zo hadden verrijkt.  

Ze hield het nog even spannend, oogarts K. die mij de oplossing van implantlenzen had voorgesteld. Twee dagen voor de eerste operatie werd ze ziek en werden alle patiënten voor die dag afgebeld.
Even onverwacht was ik de week erna toch aan de beurt, en had ik geen tijd meer om zenuwachtig te zijn.

Mijn wereld werd geminimaliseerd tot het verdoofde linkeroog. Kijk maar recht in het lampje, en daar ontstond een wit licht, dat veranderde in de prachtigste kleuren en vormen.
Ik voelde hoe ze sneed in mijn oog, maar er was geen pijn. Alleen dat licht, alsof ik was verworden tot een jarenzeventiglavalamp.

Al in de auto op weg naar huis, uiteraard op de passagiersstoel gezeten, kon ik door de lagen zalf en het plastic kapje heen haarscherp het nummerbord van de auto voor ons lezen. Wat een wonder!

Twee weken lang zal ik nu afwisselend met mijn linker- of mijn rechteroog de wereld aanschouwen. Links doet het prima voor in de verte, met rechts kan ik nog lezen. En wat heerlijk dat ik mijn benen weer kan scheren onder de douche, zonder een bloedbad aan te richten.

Over twee weken is oog 2 aan de beurt. Als dokter K. net zo tevreden is als bij oog 1 kan ik straks zonder bril mijn omgeving weer zien, iets wat ik na mijn tiende niet meer heb beleefd.
Oké, die leesbril blijft nodig, maar wie zeurt daar nu over?

Dan doemen de vragen op. 

Zijn dit nu nog wel de ogen die zus M. zagen toen ze mij aankeek, in haar allerlaatste moment? 

De ogen die vol liefde naar moeder keken, die in haar rolstoel naar mij opkeek? 

De ogen waarmee ik naar M. keek tijdens het kerstdiner, waarvan later bleek dat dit de laatste keer was dat ik hem zag?

Of horen deze nieuwe ogen bij de nieuwe tijd, bij de periode Erna? Laten we het er maar op houden dat je kijkt met je hart, en dat het middel waarmee er even niet toe doet.

Het zoet en het zuur

Vandaag zou ze zestig zijn geworden, zus M. 

Wat had ze er een feest van gemaakt, als ze nog onder ons was geweest. Zeker weten dat ze het al maanden van tevoren had laten vallen. Kinderlijk opgewonden zou ze zijn geweest, net zoals ze dat was als er een verjaardag van een van ons zat aan te komen. Weet je al wat je wilt hebben voor je verjaardag? of Ik heb iets heeeeel erg leuks voor je verjaardag gekocht!

Nieuwsgierig zou ze hebben gevist naar wat je voor haar had gekocht of geregeld, maar liever nog regelde ze het allemaal zelf.

Vanavond eten we aardbeien met slagroom. Niet omdat het Zweeds midsommar is, maar omdat we dat drie jaar geleden bedachten, toen we de eerste verjaardag zonder het feestvarken vierden. 

Aardbeien waren haar lievelings. 

Ik zie haar gezicht voor me. De ogen dichtgeknepen van genot, haar hand in een gesticulerend gebaar naast haar wang, en dan een langgerekt Mmmmmmm in alle toonaarden.

Het zoet en het zuur moeten wel in balans zijn, schreef ze in een van haar laatste mailtjes. 

Dus eten we vanavond aardbeien met slagroom, maar zullen we het grote gemis er dwars doorheen proeven.

Rond

Vanmiddag wordt er in besloten kring afscheid van hem genomen.

En over een paar dagen nog een keer, maar dan door zijn collega's. In het bijzijn van zijn man en zijn familie. 

Zonder mij.

Wat was het een feest om met hem samen te werken. Wat een lieve, lieve man was dit. Iemand die altijd klaar stond voor zijn collega's. Altijd even punctueel, en dat voor een creatief. Bescheiden, maar met een fijn gevoel voor humor.

Elf jaar lang, week in, week uit, leverde hij mij de pagina's die ik nodig had. Soms in een keer, soms verdeeld over een paar dagen. 

Altijd met een laatste zinnetje: Dan zijn we weer rond voor deze week. 

Nu is er niets meer rond. Het geheel is aan flarden, de stukken schieten alle kanten op.

Vanmiddag wordt er afscheid genomen van W., op het uur dat mijn vliegtuig loskomt van de grond. Misschien dat we elkaar daarboven dan weer tegenkomen? En dat we toch weer een klein beetje rond zijn voor deze week?