Herintreder

Jaren geleden startte ik vanuit het niets met hardlopen, samen met vriendin C. Met horten en stoten voltooiden we onze eerste rondjes op het Perenpad. We zetten door en na twee maanden liepen we de Midzomernachtloop in het Amsterdamse bos. Vijf hele kilometers, wat een triomf. Drie, vier maanden daarna haalden we de tien.
Door weer en wind, met plezier of vloekend: twee keer in de week liepen we door de weilanden van Waterland of over de bruggetjes in het Twiske. Gezien het verschil in lengte vormden we een verbazingwekkend goed, in hetzelfde tempo lopend, koppel.
C. haalde nog glorieus de eindstreep van de Dam tot Dam. Ik was vergeten dat ik er dat weekend helemaal niet was en verkocht mijn startbewijs door.
Toen volgde er een operatie. En een verhuizing. En was de vaart eruit.

Nog enkele malen heb ik geprobeerd het lopen op te pakken. Vanuit huis was ik immers zó in het bos of park. Mijn loopschoenen stonden klaar, maar het lukte gewoon niet meer. Er was een blessure, of ik had het te druk, en M. liep met een soort hertensprongen naast me waar ik heel zenuwachtig van werd.

Ik ben heringetreden. Na jaren van stilstand moest ik in beweging komen.
Ik schreef me in voor een zevenweekstraining. In zeven keer bouwen we, in een groepje met juf, heel voorzichtig, de training op.

Mijn lichaam weet nog hoe het was en wil vooruit. Ik kan niet wachten tot ik word losgelaten en mijn hoofd kan leegmaken, terwijl mijn voeten de weg wegtikken.