Kniepertjes

Ik werd aangesproken toen ik de rode resten van het vuurwerk bij elkaar veegde, negen jaar geleden. Dat het nu toch eens tijd werd om nader kennis te maken. Ik had geen idee wie de vrouw was die mij aansprak, maar ik herkende de man die regelmatig met zijn beagle langs ons voortuintje liep. Het bleken de buren van drie huizen verder te zijn. We werden onmiddellijk uitgenodigd om 's avonds langs te komen voor een drankje.

We kregen koffie en thee, met kniepertjes: knapperige nieuwjaarsrolletjes, gevuld met slagroom. Want ze kwamen, hoe toepasselijk in deze tijd van het jaar, uit het Oosten. We praatten, we dronken, we aten. Koffie werd bier, thee werd wijn. Het werd laat, want de glazen werden steeds weer bijgevuld en we hadden elkaar heel wat te vertellen.

Het werd een traditie, op 1 januari. Na alle feesten en partijen nog even bij de buren langs. Die we nu al jaren ook op hun verjaardag zien, en soms zomaar even tussendoor. We leerden hun kinderen kennen, en de kleinkinderen die in de loop van de jaren werden geboren. De hond ging dood.

We weten dat we altijd bij ze terecht kunnen, al is het midden in de nacht. En dat is een fijn gevoel, vooral als je weet dat niet iedere buur een goede vriend is.