Libelle

Ik kocht een Libelle, want Jan Kruis was dood en herinneringen kwamen boven.
Toen mijn ouders in 1955 trouwden abonneerde mijn moeder zich op de Beatrijs, een katholiek weekblad voor dames. Het stond vol met ‘huishoudelijkheid, karaktervastheid en zin voor het goede’.  Van de naaipatronen zal mijn moeder niet veel gebruik hebben gemaakt: de naailessen die ze even heeft gevolgd, samen met de buurvrouw, waren aan haar niet besteed. Liever werd ze op de hoogte gebracht van noviteiten als de wonderbakpan en las ze de vragen in de bekende rubriek ‘Vraag het aan Beatrijs’.
Uiteraard werd er in die jaren volop aandacht besteed aan het koningshuis, met wie Beatrijs een warme band had. Mijn moeder knipte als kind al de plaatjes van het pasgeboren prinsesje Beatrix uit de krant en plakte deze in haar fotoalbum, dus ze zal ook vast hebben genoten van de beelden in het tijdschrift dat wekelijks werd bezorgd.
In 1967 ging de katholieke Beatrijs op in de wereldse Libelle, maar het abonnement bleef behouden. Wij, de drie zussen, vochten erom als hij kwam, vaak op woensdag of donderdag al. Het geklepper van de brievenbus deed ons door de gang naar de mat rennen. Maar moeder stelde een nieuwe regel in en de Libelle werd achterin de inpandige kast in de huiskamer op de houten naaidoos gelegd en bewaard tot het weekend. Jan, Jans en de kinderen (of gewoon Janjans) werd het eerst gelezen, en op enig moment ook uitgeknipt en ingeplakt in plakboeken.

Moeder was weg van de van aquarellen voorziene tekstjes van Marjolein Bastin, maar las het allerliefst de columns. Eerst was daar duizendeneen jaar Sheherazade, later Tineke Beishuizen, Wieke Biesheuvel en bovenal Anne-Wil. Die dus helemaal niet bleek te bestaan, maar een nom de plume was van diezelfde Tineke Beishuizen. Het mocht de pret niet drukken. De laatste jaren, toen moeder niet meer goed kon (of wilde) lezen, lazen we de Libelle voor. Omdat ik er vaak op vrijdagmiddag was kon ik, onder het genot van een vers kopje thee en een bonbonnetje, de kraakverse Libelle als eerste openslaan en dan gingen we het rijtje af.
De laatste Anne-Wil las ik een paar dagen voor moeders verscheiden voor. Ze heeft er denk ik niet veel meer van gehoord, liggend onder het dekbedovertrek met de Marjolein Bastin-musjes. Zouden ze daarboven ook aan tijdschriftabonnementen doen?