Assepoester

Het was een rood singeltje. De illustratie op het hoesje liet de als een prinses aangeklede Assepoester zien met op de achtergrond een brede trap, waarop eenzaam haar glazen muiltje was achtergebleven. De prins stond bovenaan de trap en keek haar na.
Meer nog dan de illustratie of het verhaal was mij de klassieke muziek bijgebleven waarop het eenvoudige meisje danste met de prins. Ik kon het meeneuriën, maar wist mijn god niet welk stuk het was, of van welke componist.
Nu ben ik in de gelukkige omstandigheid dat ik een aantal collega's heb dat goed thuis is in de klassieke muziek. Een ervan floot een jaar of twee geleden op een dag het Assepoester-wijsje, maar kon ook niet op de componist komen.

Onlangs hoorde ik het collega I. vanuit mijn kamer weer fluiten, nu in de pantry dertig meter verderop. Ik vroeg haar of ze inmiddels wist van wie het was. Natuurlijk, daar was ze twee jaar geleden immers al achter gekomen. Ik spoedde mij naar mijn werkplek en werkte verder onder het genot van de klanken van Boccherini's Minuet.
Assepoester zwierde met mij mee.